Stefan en de expeditie met de Transalp

Mooi avontuur. Ik wacht met smart op het vervolg!

Even stil gebleven maar heb de tijd genomen om weer wat op te schrijven. Behoorlijk lang stuk geworden...

Anatolian Rock
Kilometer: 5.390 km (start: 66.822 km, eind: 72.212 km)
Totaal: 13.862 km
Route: Thessaloniki - Kesan - Trabzon - Batumi - Gori - Tbilisi (week verbleven) - Vardzia - Kars - Van - Batman - Mardin - Diyarbakir - Erzurum - Kaçkar - Tbilisi - Russische Grens.
Datum van/tot: 20 Mei ‘23 t/m 2 Juli ‘23
Vervanging/reparatie:
Stefan: Zowaar niets kapot. Luchtfilter vervangen, voorband vervangen, oliefilter vervangen, gaskabel vervangen. Ik merk dat boven de 2.000m hoogte mijn motor begint te stotteren bij volledig gashendel open alsof de motor te weinig benzine krijgt.
Martine: Vervangen banden Voor en Achter, luchtfilter vervangen, oliefilter vervangen
Overnachtingen:
Wildkamperen: 12
Camping: 12
Hotel: 20

Samenvatting:
We zijn de brug over naar Azië! We hebben genoeg tijd gehad om op te warmen in Europa. Nu zijn we de brug tussen Europa en Azië overgestoken en zijn we aan onze tweede etappe van de reis begonnen: Anatolian Rock.

De Yavuz Sultan Selim brug over de Bosporus ligt 5-10 km ten noorden van Istanbul, en dus zien we alleen de contouren van de stad. De andere twee bruggen die het EU- en Anatolische deel van de stad verbinden, liggen midden in Istanbul. Dit maakt Istanbul de enige cross-continentale stad ter wereld. We hadden geen zin om midden op de dag Istanbul, met de enorme verkeersopstoppingen, door te rijden. Maar deze brug was er niet minder om.

Deze etappe van de expeditie volgt een wat ongewone route omdat we langer in Griekenland verbleven voor ons Chinees en Russisch visum, en direct door moesten naar Georgië omdat vrienden van ons invliegen. Vervolgens hebben we een lus gemaakt door (Zuid-)oost Turkije om uiteindelijk weer in Tbilisi uit te komen. Vanuit daar zijn we via Rusland naar Kazakhstan vertrokken.

Deel 1: Snel door Turkije:
“Oh shit afremmen want ik zie zwaailichten”, we rijden midden in Turkije over de snelweg naar ons volgende stopplek. We proberen zo snel mogelijk dit stuk te doorkruisen en echt inspirerend is het allemaal niet. Daarmee zakt dus ook onze concentratie zo nu en dan weg. Eenmaal dichterbij komen we tot de ontdekking dat het een houten frame is in de vorm van een politiewagen. Alles is tot in het detail uitgewerkt: zwaailichten, een agent, en een print met perspectief waardoor het echt op een auto lijkt. We komen er later achter dat het gehele land vol staat met deze wagens.

Bij ons hotel informeer ik of er binnen plek is. Martine wordt op straat aangesproken door een Turkse man en reageert wat afwijkend. De beste man herkende de Royal Enfield en hij blijkt - zoals veel Turkse mensen die we tegenkomen - familie en kennissen in Nederland te hebben. Hij stelt voor om de motoren vannacht in zijn auto zaak te parkeren. In Nederland is hij geholpen door Nederlanders en wilde ons een wederdienst bewijzen. Onze andere optie is op straat dus we gaan graag akkoord.

De volgende dag rijden we een van de langste snelweg-dagen van de expeditie (629 km). Op de vluchtstrook zie ik in de verte drie fietsers met bepakking. Met een veel te groot snelheidsverschil scheuren we langszij als ik een Nederlandse vlag zie wapperen. Ik ben te laat om nog af te remmen en te vragen waar ze heen gaan, dus zwaai zonder te kijken en wens ze succes in mijn helm. In mijn spiegel zie ik ze nog zwaaien en al snel zijn we uit het zicht verdwenen.

Deze dagen zijn we toch ook eens gaan uitzoeken hoe we via onze headsets muziek of podcasts kunnen luisteren. Tot nu toe rijden we zonder muziek en is het vooral als intercom tussen ons beiden. Maar de stukken zijn zo lang en eentonig dat we het uitproberen. Ik luister eigenlijk nooit podcasts. Het werd in de ban van Rian. Bijna acht uur lang rijdt ik met volle verbazing rond over wat die vrouw allemaal heeft uitgehaald. Maar als we weer op de normale wegen rijden, rijdt ik toch liever zonder muziek. Het geluid van de motor, de wind en de banden maken me meer 1 met de weg. De banden (Mitas E07) maken een vrij heftig geluid. Iemand op internet omschreef het pakkend als “een stukabomber”, en zo voelt het ook zeker.

We komen laat aan Samsun en zetten in het donker onze tent op bij een camping. Midden in de nacht maakt Martine me wakker. Het is zo donker dat ik niet weet of zie wat er gebeurd. Tijdens het zeilen worden dit soort wake-up calls alleen gemaakt als er echt nood is dus al snel sta ik paraat.

Er klinkt een oorverdovend lawaai van een trein en we hebben het gevoel dat die direct over ons heen rijdt. We zijn compleet gedesillusioneerd door het geluid en het gebrek aan licht en snappen beiden niet wat er gebeurt. Als de trein voorbij is hebben we wat begrip van de situatie en het enige wat we kunnen uiten is “wat de fuck gebeurde hier”?.

Het onderliggende gevoel wat hier aan ten grondslag ligt is dat we ons nergens 100% veilig voelen zoals in Nederland. We zijn altijd op onze hoede. In Rotterdam Zuid zou ik zonder problemen mijn motor op straat zetten maar tijdens onze reis zoeken we altijd naar bewaakte stalling of blijft een van de twee bij de motoren als we korte stop maken. Hetzelfde gevoel in de tent: het enige wat ons en de buitenwereld afscheidt is een dunne lap zeil. Een bus of auto kan worden afgesloten maar een tent is toch maar een tent. Daardoor ontstaat toch onze soms wat irreële angst dat we in onze tent overreden worden.

In 6 dagen rijden we in 2.329 km van breedtegraad 26.6 naar 44.8, en komen aan in Tbilisi.

Deel 2: Georgië:
“Wauw ik kan opeens weer uit mijn heupen bewegen”. In Tbilisi zijn we naar een concert van Peremotka. Een klein bandje met vage mix tussen new wave en psychedelische rock. Martine en ik gaan er goed op en voor het eerst in lange tijd kunnen we weer dansen op live muziek. Waar ik normaal stijf en aritmisch dans voel ik nu een rare sensatie: ik kan uit mijn heupen dansen.

Dit is het resultaat van het vele slapen in de tent, zitten op de grond maar vooral de actieve zithouding op de motor. In plaats van 8-10 uur per dag als een kromme garnaal achter een computerscherm op kantoor, neem ik nu een andere houding aan. De eerste dagen en weken stribbelen mijn te korte onderrug spieren enorm tegen. Ze moeten zich aanpassen aan de nieuwe realiteit en ik voelde de stakingen van enkele spiergroepen al aankomen.

Week passeerde na week. Beetje bij beetje begon staking plaats te maken voor aanpassing. Na twee maanden klikte het op zijn plek waardoor mijn heupen zijn bevrijd. Een gevoel dat ik in 34 jaar nog niet eerder heb meegemaakt. Wat een sensatie.

"Oh dat zou wel vet zijn om naar jullie in Georgië te bezoeken". Tijdens een huisfeestje van Vera zijn Vin en Saar dolenthousiast over het idee. Saar haat paarden, dus ‘paardenland’ Georgië is dan de ultieme bestemming om langs te komen, grappen we. Deze voorstellen hebben we vaker gehoord en meestal komt er in de praktijk weinig van terecht. Daarnaast hebben we allemaal al een paar bakkies op. We zien wel waar dit gesprek toe leidt.

Vandaag is Martine jarig. Vanaf jongs af aan vieren we elk jaar ons kinderfeestje, maar opeens stopt dat. Als volwassene hebben we alle mogelijkheden om een legendarisch verjaardagsfeestje te organiseren, maar vaak komt het er toch niet van. Dit keer is het anders: Veer, Vin en Saar zijn erbij en we besluiten om de motor in te ruilen voor een paard. Van veel paardenkracht naar 1 paard. Van dronken idee naar perfecte verjaardag. We zijn er echt: In Georgië. In de bergen. Op een paard.

Zigzaggend rijden we over de hoogvlaktes van Georgië naar de Turkse grens.We hadden twee opties om de grens te bereiken: een lange omleiding of een kortere weg. Google Maps toonde de kortere weg als een witte lijn. Onze Garmin Zumo frustreert ons behoorlijk omdat hij niet oplaadt tijdens het motorrijden door trillingen in de connector.

Maar goed, we gingen ervoor. Na de eerste paar kilometer, waar GMaps één lijn aangaf, verschenen er vele andere in het echt. En dus moesten we bij elk kruispunt stoppen, soms geholpen door een plaatselijke bewoner die ons de juiste richting wees, totdat we bij een groot open veld kwamen waar de weg eindigde. Navigatie hielp niet meer en dus kozen we een spoor en bleven we aanmodderen tot we het volgende dorp bereikten.

Bij de grensovergang werd ik geconfronteerd met mijn eigen laksheid. De Turkse grenswacht vraagt om de groene verzekeringskaart. Omdat we volgens onze planning na Mei niet meer in Turkije zouden komen had ik mijn verzekering per 1 juni stopgezet. Deze had ik dan wel mooi naar 1 juli verzet, de nieuwe groene kaart met de nieuwe datum had ik enkel digitaal op mijn telefoon. Daar ging de grenswachter mooi niet mee akkoord. Ik draai me om en zie de teleurstelling in de ogen van Martine. Vanaf de grens naar het eerste dorp in Georgië is een uur rijden. In een wanhoopspoging loop ik het grenswachters gebouw van Georgië in met de vraag of zij kunnen printen. Tot mijn vreugde gaat de grenswachter na veel rondvragen akkoord. Hij neemt mijn telefoon mee en print het papiertje in zwart-wit uit. Met nieuwe hoop loop ik naar de grenswachter aan de Turkse kant. Hij pakt het blaadje aan zonder me aan te kijken en loopt weg. Na 15 minuten komt hij terug. “Welcome to Turkey” en het hek gaat open.

Deel 3: Oost Turkije lus
“Alweer een motorrijder!”. We rijden in Oost-Turkije op een van de weinige doorgaande wegen vanaf Kars naar Ani, wanneer Martine haar vermoedens worden bevestigd. “We zijn op de Gringo Trail voor overlanders!”.

Tien jaar geleden ging onze vakantie over de O.G. gringo trail in Peru. Nu zijn de tourbussen ingeruild voor motoren, 4x4s, en enorme campers. De hostels zijn (deels) ingewisseld voor de tent. Maar de tendens is hetzelfde: iedereen die hier is rijdt nagenoeg dezelfde route. Er zijn in dit gebied een handvol points of interest, en apps als parkfornight en iOverlander zorgen voor een geïnduceerd effect naar hotspots. En zo ontstaat de trail voor overlanders.

In Italië en Griekenland bevonden we ons tussen de bejaarde pensionado’s. Die zijn hier amper nog te bekennen. De mensen die we hier tegenkomen hebben voldoende geld en bewust tijd geïnvesteerd in deze onderneming. Iedereen die we spreken heeft minimaal een jaar uitgetrokken voor hun reis. Wat nu meer opvalt dan tijdens backpacken is het verschil in besteedbaar vermogen: mensen reizen op de fiets, met een (oude) motor, een omgebouwde bus, of een volledig uitgeruste 4x4 jeep met alles erop en eraan. Wat dat betreft zitten wij wel aan de bovenkant van de ‘hardcore’ meter. Maar speciaal dat we dit doen? Dat niet.

Laatste wens. Een Duitse man komt naar ons toe en we praten over onze reizen. We vragen hem hoe hij hier terecht is gekomen. "Als laatste eerbetoon aan mijn overleden vrouw. Haar laatste wens was dat hij nog één keer naar Mount Ararat zou afreizen, ter herinnering aan hun leven samen. Hij heeft twee maanden met zijn kleinzoon per camper gereisd om de wens te vervullen.

We kijken stil toe hoe de man een stoel uitklapt op het open veld met uitzicht op de berg. Zijn kleinzoon komt bij hem zitten met twee glazen schnaps en een oude fotocamera. Na een paar minuten stilte staat de man op. Hij poseert met een glimlach voor de berg terwijl zijn kleinzoon de foto's neemt. Tussen de foto's door pinkt hij een traan weg. Hij gaat weer zitten en samen proosten ze op het moment.

Later vraagt Martine welke locatie we de ander zouden sturen als herinnering aan ons leven samen. Tijdens onze expeditie zijn we al op genoeg locaties geweest die absoluut in aanmerking zouden komen. Maar we hebben geen van beiden een direct antwoord. We weten gewoon niet welke magische plekken we nog moeten ontdekken.

Hammam: "Hammam?" Vraag ik, terwijl ik overduidelijk in de hammam sta, maar het is het enige woord waarvan ik zeker weet dat mijn intenties overbreng. "Hammam" reageert de Turkse man.

Het is zondagochtend 07.00 uur. Ik ben de eerste van de dag. We kennen elkaars taal niet en hij wijst me naar de bank. In Nederland zou ik me direct uitkleden en met trots mijn naaktheid tonen. Maar ik heb me niet ingelezen in de traditionele Turkse Hammam ceremonie, dus twijfel ik wat ik moet doen. Tot mijn gelijk komt een andere man binnen. Een regular. Ik heb een voorbeeld. In de Hammam zelf neem ik strategisch plaats zodat ik de handelingen van mijn voorbeeld kan volgen. Zonder dat ik als een voyeur overkom. Denk ik.

Eerst de sauna in, waar de man terwijl hij naar me grijnst een ongekende hoeveelheid water op de stenen gooit. Geen idee of hij me uitdaagt. De temperatuur stijgt in minder dan 1 minuut naar 90 graden. Hijzelf houdt het nog geen 5 minuten vol en al puffend loopt hij de ruimte uit. Ik heb gewonnen. Denk ik.

Ik neem weer plaats in de grote ruimte van de hammam. De medewerker, nu zelf enkel met een handdoek om, komt op een krukje bij me zitten. Hij trekt met me naar zich toe en begint driftig mijn rug te schrobben. Naast de heftige sensaties van de gedeelde scrub-washand over mijn rug voel ik zijn tiet tegen mijn wang aan bewegen. Hij legt mijn benen op zijn schoot om zo mijn voeten te scrubben. In een bliksem seconde kruisen onze blikken. Een vrij innig moment maar geen sprankje romantiek. Hij geeft me een pets op de rug, staat op, en loopt naar de volgende hammam-ganger. Klaar. Denk ik.

Om 8 uur 's ochtends verlaat ik volledig schoon de Hammam op basis van dat ene woord interactie. Het duurt alleen niet lang voordat ik weer volledig bezweet ben in mijn motorpak.

Inflatie: “Wow voor 2.000 Turkse Lira betalen we nu nog maar 85 euro. Drie weken geleden was dat nog 105 euro.” De inflatie in Turkije is enorm, maar tegelijkertijd daalt de waarde van de munt ten opzichte van de euro. Per saldo kost dus alles in Euro-waarden minder. Begin Mei betaalden we voor benzine 19 TL/l, omgerekend 1 euro. Nu is het 25 TL/l, nog steeds 1 euro. Brandstof is hoog elastisch en daar merken we de verschillen direct. Maar op alle andere producten zit een vertragend effect.

Zo hebben we bij een winkel een achterband voor Martine moeten bestellen. In deze regio’s zijn motoronderdelen moeilijk verkrijgbaar dus duur. Begin juni gaan we akkoord met 4.500 TL voor de achterband, omgerekend 200 euro. Behoorlijk aan de prijs maar belastingen op buitenlandse producten zijn in Turkije hoog en bovendien hebben we geen keus.

Nu is het eind juni, en rekenen we af voor de bestelling. Ik kijk op de rekening en zie dat er 166 euro is afgerekend. In minder dan twee weken tijd is de band dus 34 euro goedkoper geworden voor ons. Voor een aantal andere diensten rekenen ze, voor deze regio, een fors uurloon. Maar ook die is in euro waarde nog behoorlijk laag in vergelijking met Nederland. Daarnaast doen ze erg goed werk. Ze sparen dan ook voor een nieuwe KTM machine maar die wordt met de dag moeilijker haalbaar voor ze. Ik doe er verder dan ook niet moeilijk over met de onderhandelingen en hoop dat ik ze ooit nog eens zie op hun KTM.

Benzine: We rijden vanuit Erzurum richting Kaçkar. In Turkije zit een tankstation nooit ver weg dus ik rijd met half gevulde tank de stad uit. Al snel bevinden we ons in de bergen en besluiten we onze tent op te zetten om te overnachten en te schuilen voor de regen. De regen komt uiteindelijk pas om 6 uur ‘s ochtends en blijft continu doorgaan tot 11 uur ‘s ochtends. Opeens is het droog en snel pakken we alles in om verder te gaan. Het onverharde pad is veranderd in een waterval. Eenmaal terug op de verharde weg rijden we verder naar het eerste tankstation, nog 50 km, terwijl ik de vorige avond al op reserve ben gaan rijden. Ik reken normaal met 1L/18km en denk dan ook dat dit haalbaar is. Wat ik niet had meegenomen in de berekening is dat we in de 50 km nog een bergpas over gaan, en ik dus 1L/14km rijdt.

300m onder de top van de pas begint de motor te stotteren en in een bocht naar rechts valt hij uit. Martine komt helpen en we hellen de motor nog zo ver naar links als we kunnen, en ik gooi de laatste 150 ml van onze kookfles in de tank. Ik draai de motor om en op de weg naar beneden start de motor na een paar keer proberen weer. Snel omdraaien en hopen dat we de laatste meters tot de top halen. Op de top stoppen we kort om de route naar beneden te analyseren: 16 km tot aan het volgende tankstation. Ik duw de motor aan en we rollen naar beneden hopende dat we niet nog een stuk omhoog moeten rijden. Gelukkig niet, en ik haal het tankstation. Hier tank ik 16.7 L. Nog nooit zoveel getankt maar ik dacht echt dat er 17-17.5L in de tank gaat, dus waar die resterende benzine dan ongebruikt achterblijft is me een raadsel.

Bergen baklava: "Ik was eigenlijk nooit zo'n fan van baklava", vertelt Martine terwijl we de berg aflopen. Deze lekkernijen worden in Turkije per kilo gekocht en gegeten. In Nederland hebben we ze eigenlijk nooit geprobeerd, maar nu we hier in Turkije zijn hebben we de gok gewaagd. En wat is deze 32-jarige levensfilosofie in een maand tijd compleet veranderd.

Baklava is bedoeld als dessert, maar voor ons is dat slechts een richtlijn: we eten het als ontbijt, lunch of diner. Het is zo'n integraal onderdeel van ons leven geworden dat Martine bij aankomst in een nieuwe stad al weet welke bakkerij de beste beoordeling heeft. Na onze 14 km lange wandeling in Kaçkar snakken we allebei naar baklava. Helaas is die niet verkrijgbaar in het bergdorp.

De volgende dag rijden we richting de Turks-Georgische grens. We tanken de fietsen vol met onze laatste lires. We hebben nog een heleboel munten over. Verderop is een bakkerij en we stoppen voor de lunch. Bij binnenkomst word ik verwelkomd door schalen vol baklava. Als een kind dat eindelijk genoeg zakgeld heeft gespaard, draai ik mijn portemonnee om en begin driftig de munten te tellen. "Voor zoveel wil ik baklava". De bakker kijkt me een beetje vreemd aan. Het is niet veel, en we krijgen er 'maar' een halve kilo voor.

Ik laat Martine de aankoop van onze laatste lires zien. Ik hoef niet uit te leggen hoe blij ze was. We rijden naar de grens met een laatste doos baklava voor een lange tijd. De volgende keer is in Rotterdam Zuid.

Prachtig verslag weer! In 1 ruk uitgelezen

Mogelijk zat dat restje benzine in de andere hangwang van de tank. Deze hangt over het frame en één deel gaat niet 100% leeg
In nood kan je dus nog net een beetje eruit persen door hem op de zijkant te hangen en nog wat extra naar de kant van de brandstoftoevoer te laten lopen.

Je moet hem dan naar links laten " vallen".
Zelf nooit getest, maar het schijnt te werken.

En tof avontuur hoor!!!

Schitterende reis, mooi verslag. Dank!

Timy schreef : Mogelijk zat dat restje benzine in de andere hangwang van de tank. Deze hangt over het frame en één deel gaat niet 100% leeg
In nood kan je dus nog net een beetje eruit persen door hem op de zijkant te hangen en nog wat extra naar de kant van de brandstoftoevoer te laten lopen.

Je moet hem dan naar links laten " vallen".
Zelf nooit getest, maar het schijnt te werken.

En tof avontuur hoor!!!

Yes dat dacht ik dus ook, blijkbaar toch niet ver genoeg naar links laten leunen. Dit gaat nog wel eens vaker voorkomen dus misschien kom ik achter de truc!
We hebben nu beiden een 5L jerrycan, de 800ml MSR fles, ik heb een 1L motorolie fles over die ik waarschijnlijk ergens bindt voor als we echt lange stukken doorbruggen in Centraal Azie. De benzine is hier goedkoop maar ik merk dat de kwaliteit echt een stuk slechter is. Ben blij als ik 240 km haal voordat ik naar reserve moet.

Loop behoorlijk achter dus deel de afgelopen 3 maanden het verslag op. Eerste deel Rusland en Kazachstan.

Silky Roads
Kilometer: 8.243 km (start: 72.212 km, eind: 80.455 km)
Totaal: 21.846 km
Route: Vladivazkaz - Grozny - Astrakhan - Atiraw - Ustyurt - Khiva - Bukhara - Samarkand - Tashkent - Margilon - Osh - Song-kul - Bishkek - Osh - Sary-Tash - Murgarb - Pamir Highway - Waghan Valley - Sary-Tash (KG) - Chinese Grens.
Datum van/tot: 3 Juli ‘23 t/m 11 September ‘23
Vervanging/reparatie:
Stefan: Aandrijving, Koelvloeistof geflusht, Achterband
Martine: Voorvork, Stuur
Overnachtingen:
Wildkamperen: 23
Camping: 1
Hotel: 47

Samenvatting:
We zijn nu echt in de Adventure Motorcycle Zone en nadat we Rusland zijn doorkruist voorbij de point of no return. In Centraal Azië is ons plan de route te volgen door de woestijn langs de zijderoute steden, via de Pamir Highway door Tajikistan naar Kirgizië. Mid September moeten we ons melden bij de Chinese grens voor de overtocht met een groep richting Pakistan. Uiteindelijk hebben we de route redelijk gevolgd, hetzij in een andere volgorde vanwege een verkeersongeval. Er is een duidelijke overgang vanaf de binnenkomst in Kazachstan: het rijden eist veel meer van zowel van ons als van onze motoren.

Rusland
“Volgens mij hebben we alle voorbereidingen op de lijst gedaan”. In ons appartement in Tbilisi lopen we nog een keer de acties op de lijst af en het lijkt erop dat we klaar zijn om te vertrekken richting Rusland. Zowel Martine als ik zijn gestructureerd en bereiden ons graag zo goed mogelijk voor.

Rusland is de enige optie voor onze transit richting Centraal Azië. We zijn ons bewust van het conflict in Oekraïne en de mogelijke impact die dat op ons kan hebben. Het toegewezen visa is slechts geldig voor 5 dagen en biedt weinig ruimte voor onvoorzienigheden. We bereiden ons dan ook voor op ‘de ergste’ scenario’s. Beiden ervaren we een bepaalde spanning en ongerustheid. Tbilisi ervaren we op een compleet andere manier dan drie weken geleden.

Het voelde toen als vakantie en we omarmden de stad volledig: motoren een week op stal, leven in een lager tempo, bezoek aan de bezienswaardigheden die Georgië te bieden heeft, en elke avond uit eten. De afgelopen drie dagen zijn we dag en nacht bezig geweest: We moeten voldoende cash mee, hotels boeken, motoren servicen, check-in procedures opstellen, grens procedures, noem maar op. Van de stad zelf krijgen we dit keer niets anders mee dan wat noodzakelijke winkels.

Tbilisi is een geweldige stad voor vakantie, maar zaken te regelen blijkt geen pretje. De gehele stad is een grote file, alles gaat traag en duurt lang, en als we de stad uitrijden is mijn positieve kijk volledig weggeëbd en ben er helemaal op uitgekeken. Wat oneerlijk richting deze stad, en het is eerder een bijproduct van de spanning over wat komen gaat.

Het blijkt allemaal erg mee te vallen. Ook al waren we geen moment volledig ontspannen, uiteindelijk waren het vier dagen zonder noemenswaardige incidenten. Onze voorbereidingen hebben hier een grote rol in gespeeld. Het lijkt overkill, maar als we het nog een keer zouden moeten doen, zouden we het precies op dezelfde manier aanpakken.

Eenmaal rijdend door het binnenland van Rusland ben ik mijn frustraties aan Tbilisi compleet vergeten en blijven alleen nog de positieve gedachten over.

Op onze laatste dag hebben we nog een hoop cash op zak. Omdat het niet mogelijk is in Rusland geld te pinnen, hadden we voor vijf dagen Roebels mee. We tanken de motoren en onze jerrycans vol, en gaan naar de supermarkt om de laatste Roebels uit te geven. Het is immers slechts 40 km naar de grens met Kazachstan door niemandsland. Dachten we.

15 kilometer voor de grens komen we aan bij een pontonbrug. Op iOverlander stond vermeld dat motoren deze gratis konden oversteken. De brugwachter was het daar niet mee eens. “140 roebel voor 2 motoren”, omgerekend 1,40 EURO. Ik tel in stress mijn laatste munten bij elkaar maar blijf steken op 115 roebel. Hij wilt er niets van weten en we worden de rij uitgestuurd. Woest stap ik van de motor af, en alle stress gedachten nemen de overhand. Er is een andere brug maar die is te ver weg, we kunnen nergens meer overnachten want al ons geld is op. Tegelijkertijd zie ik een 2000 roebel briefje op de grond liggen, en pak deze onbewust op. Terwijl ik door de intercom nog aan het klagen ben laat ik het briefje zien aan Martine. De brugwachter komt aangelopen, schudt me de hand met daarin 50 roebel. Hij heeft geen idee dat ik zojuist het andere briefje vond. Een magische interventie. We rijden de brug richting Kazachstan.

Kazakhstan - Welcome to the Stans!
Met goede moed rijden we Kazakhstan binnen. We zijn nu echt voorbij het point of no return!

De weg, zover het een weg te noemen is, is in erbarmelijke staat. Vrachtwagens en auto’s denderen met hoge snelheid voorbij. Wij rijden 25 km/u om de vele putten te ontwijken. De motor heeft weinig problemen met de offroad en vangt alle klappen met gemak op. Ik daarentegen minder. Het is al laat en de warmte helpt ook niet mee. Terwijl ik over mijn schouder kijk waar Martine is, graaft het voorwiel zich in een put vol met zand. Ik probeer te corrigeren maar door al mijn bagage, water en benzine is de motor zo zwaar dat de achterkant gekatapulteerd wordt en ik de controle verlies over de motor. We komen hard neer.

Een paar dagen later rijden we midden in de woestijn op weg naar een natuurwonder. In een straal van 50 kilometer is er niets om ons heen. Martine rijdt 100 meter achter me. In de spiegels zie ik een stofwolk. Martine klapt voor de tweede keer hard tegen het zand. Ik draai me om en rij terug. Ze zit vast onder de omgevallen motor. Ik moet de motor over haar geklemde voet heen tillen. Bij het optillen hoor ik dat ze een kreet van pijn probeert te onderdrukken. Door de klap is het stuur krom, de benzinetank ingedeukt en het dashboard scheef. We geven ons over. Doorgaan is roekeloos. We besluiten rechtsomkeer te maken. De weg terug naar de bewoonde wereld doet pijn, zowel fysiek als mentaal.

De leercurve ten opzichte van Europa, Turkije of Georgië is enorm. De woestijn is meedogenloos: het is heet, de afstanden zijn gigantisch en de wegen beroerd. Welkom in de Stans.

Motoren vergelijken
“Ohh, two cilinders”. We staan naast elkaar en de jongen op zijn kleine 125cc is erg geinteresseerd in de Honda. Zelf heeft hij geen helm en draagt slippers. We zwaaien elkaar uit en hij scheurt hard weg.

Een aantal dagen later worden we ingehaald door een herder, ook op een 125cc. Hij haalt ons met gemak in en knalt al bumperend over de offroad track. Als we stoppen, inspecteert hij tot op het kleinste detail de Honda. “Ooh , two cilinders” Het is blijkbaar een speciaal fenomeen. Samen met zijn maat bespreken ze in Kazakh nog wat andere eigenschappen. “600? Ohh, mine is only 125!”. En uiteindelijk zien ze de startknop. Wauw geen kickstart? Hij wijst naar de gammele kickstart op zijn motor. Hij probeert zijn eigen motor te starten maar het wil niet. Hij neemt een aanloop, rent hem aan, springt erop en trapt 1x aan. De motor start en al zwaaiend rijdt hij weg.

De volgende dag worden we na een hete, slechte nacht wakker. We staan midden in de woestijn. Ik haal mijn tas bij de voortent weg en schrik van de spin ter grootte van mijn hand. Het blijken er drie te zijn en met veel moeite wapper ik ze de tent uit voordat we inpakken.

Ook vandaag is het weer bloedheet: 45 graden. Martine en ik worden beiden gekookt in ons motorpak. De weg is beter dan de eerdere dagen. Het beetje rijwind wat we hebben voelt als een föhn op de warmste stand. In de volledige omgeving groeit niets anders dan kleine struiken, dus we hebben geen enkele mogelijkheid om voor de hitte te schuilen.

We zetten stug door. Na een tijd schrik ik van mezelf. Ik zei een woord hardop in mijn helm, maar ik heb geen idee welke. Het ontwaakt me uit een gesprek met mezelf. Waarover? Geen idee. De hitte heeft ons volledig in zijn greep. Na vijf zware uren komen we aan bij ons hotel, ploffen neer op bed onder de airco, en na een half uur vegeteren kunnen we pas weer met elkaar communiceren.

Kazakh-Uzbeki Grens
“Denk je dat we opzij moeten?” Martine wijst naar de vrachtwagen met sproeier die op ons af komt rijden. Het is midden op de dag en, zoals elke andere dag, bloedheet. We kijken toe hoe in de verte een wagen al toeterend de bestrating bewaterd.

Iedereen in zijn weg springt opzij of wordt ook ondergesproeid. De grenswachter kijkt uit zijn raampje en lacht naar ons, en zegt dat we ons geen zorgen hoeven te maken.

We lopen terug en maken ons op voor de voertuiginspectie. Uzbekistan is blijkbaar notoir voor uitgebreide inspecties en de drone is verboden. De inspecteur onderzoekt de tassen en ziet de drone doos. Hij glundert en kijkt grijnzend naar me, graait naar de doos en opent hem. De doos zit vol met kabels en de Gopro, maar geen drone. Hij vertrouwt het voor geen meter, en zoekt nog verder. Na lang zoeken geeft hij op, we mogen verder.

Na de laatste check worden we verwelkomd in Uzbekistan, en haal ik de drone uit de binnenzak van mijn jas.

Dat is pas een avontuur.. Geniaal!

Lekker leesvoer, dank voor het delen.

Stefan en Martine,

you're bringing back bitter and sweet memories !
Blijf schrijven, hoor!

Stefan en Martine,

you're bringing back bitter and sweet memories !
Blijf schrijven, hoor!

Ik heb je een PB gestuurd.

Had dit forum een “like” knop, dan was daar al vaaaaaak op gedrukt!
Goeie reis, en voorzichtig!

👍👍 mijn like 👍 👍 heb je hoor. Heerlijk dit soort reisverslagen

Uzbekistan
Met onze karavaan van twee nomaden op de motor navigeren we langs de oude steden van de Zijderoute in Uzbekistan. Tussen de steden stoppen we bij caravanserais. Zie het als een hedendaags equivalent voor een tankstation voor de kamelen en een motel voor de reizigers. Er is nu niet veel meer van over dan enkele ruïnes. Er staan nu theehuizen naast, waar we een half uur bijkomen voordat we weer verder kunnen in de brandende zon. We kunnen ons goed voorstellen hoe het vroeger voelde om de contouren van de stad op de horizon te zien na een lange reis. Niet met een kameel, maar met een motor.

We ontwaken vroeg van een slechte hete nacht in de woestijn van Karalkapakstan. De eerste 250 kilometer vanaf de Kazak-Uzbek grens zijn zwaar. De weg is een opeenvolging van gaten, ribbels, en dan weer een slecht stuk asfalt. De temperatuur schommelt tussen de 30 en 45 graden. Het idee is om van 8-11 ‘s ochtends te rijden en dan weer te schuilen voor de hitte.

Snel pakken we in en vertrekken. Ik start de motor maar na 5 meter sputteren valt hij uit. Ik probeer het nogmaals. De startmotor draai, maar geen vonk. De startmotor maakt een steeds valser en trager geluid. De accu lijkt leeg. Martine en ik proberen de motor aan te duwen maar geen succes. We hebben ook geen startkabels bij ons.

We staan een kilometer van de doorgaande weg af, en ik besluit met de motor door het zand naar de weg te lopen. Ik kijk naar de lucht. De temperatuur snel op en de zon brand fel. Na een half uur ploeteren kom ik volledig bezweet aan bij de weg.

In deze delen leeft de informele afspraak dat je stopt als je iemand met pech langs de weg ziet staan. ANWB kennen ze hier niet, in de winter vriezen mensen geregeld dood door pech. We hoeven dan ook niet lang te wachten totdat de eerste auto stopt. Niemand heeft startkabels. Een half uur verstrijkt. De moed zakt in mijn schoenen. Totdat een vrachtwagen stopt. De chauffeur stapt uit, haalt een set startkabels tevoorschijn en maant een andere auto te helpen. Hoopvol sluiten we de kabels aan en de motor start direct.

Inmiddels is het 12 uur ‘s middags en hebben we de koelste periode van de dag gemist. We rijden nog twee uur totdat we bij een guesthouse stranden. Morgen weer een dag.

Vanuit Nukus zijn er twee opties om Khiva te bereiken: Een gloednieuwe brug die enige kilometers extra is, of de oude brakke pontonbrug. Makkelijke keuze. We rijden in een file de pontonbrug op. De stalen platen liggen los, zijn kromgetrokken, en zijn met meerdere opgestapelde lassen aan elkaar bevestigd. Halverwege de brug rijdt een vrachtwagen in tegengestelde richting en we voelen de brug een meter in verticale richting bewegen.

Achteraf maak ik een korte video en post die op Instagram. Mijn telefoon explodeert van de pop-ups: blijkbaar is de video viral in Uzbekistan. De teller bleef oplopen. Binnen 3 dagen ben ik van 300 naar 5.500 volgers gegaan. Internet Fame is nog tot daar aan toe, maar een week later en 1.000 km verderop komt iemand naar ons toe en wijst naar zijn scherm. “Is this you?”. Ik zie de video op zijn telefoon. Martine en ik kijken elkaar perplexed aan. We zijn bekend in Uzbekistan.

Naast de internetfame is ook onze aanwezigheid op de weg niet onopgemerkt. De vele auto’s, bussen en vrachtwagens toeteren en zwaaien naar ons op de weg. Kinderen hangen uit het raam, auto’s blijven gevaarlijk dicht naast ons rijden en iedereen lacht. We hebben nog niet zoveel interactie gehad op de weg als hier op de zandvlakten van Uzbekistan.

We doen ons best om zoveel mogelijk terug te zwaaien. Al lukt het niet altijd want het gebeurt op erg hoge frequentie. Daardoor ben ik ben me er bewust van geworden dat ik zwaai als een dictator: volledig gestrekte arm met hand omhoog. Martine zwaait anders, zoals onze oude koningin Bea: Beheerst, verfijnd, en deftig. Terwijl ik filosofeer wat dit over onze karakters zegt, rijden we Bukhara binnen.

Aanrijding
“Ik kan jullie wel naar een meester brengen”. We staan wat verloren naast de weg als een Oezbeekse man naar ons toe komt. Martine heeft net een ongeluk gehad. Het verkeer is behoorlijk schichtig en een auto remde zonder reden tot stilstand. Martine kon niet uitwijken en rijdt vol op de bumper. De voorvork is krom en we kunnen niet verder. De man, Rustam, neemt ons mee naar een meester voor reparatie. We kijken wat verbaasd over de term, die in Nederland weinig meer wordt toegepast. De mechanieker, die daadwerkelijk een meester is in zijn vak, krijgt de voorvork op het oog weer recht. We kunnen onze culturele tour weer vervolgen.

In de tussentijd brengt Rustam ons naar het lokale ziekenhuis voor röntgenfoto's. Martine haar knie is behoorlijk gezwollen. De dokter wil direct twee prikken in haar been zetten met pijnstillers. We weigeren. Maar goed ook, het blijkt morfine. Behoorlijke overkill. Eenmaal buiten met twee mooie foto’s en niets gebroken, vraagt Rustam of we al een slaapplek hebben. In andere woorden: hij wil dat we met hem meegaan naar zijn familie. We gaan graag akkoord en voor we het weten zitten we bij zijn familie aan het diner. De gastvrijheid is onmeetbaar. We zijn de tweede internationals ooit die bij hun thuis is geweest.

De volgende dag kunnen we de motor weer ophalen, de ‘meester’ wilt niets hebben voor zijn werk. Na veel gesteggel neemt hij uiteindelijk het geld aan dat hij normaal zou krijgen: 10 euro. Voor 4 uur werk op een zaterdagavond. We kunnen door, maar de route passen we aan. Tajikistan vinden we een te hoog risico met de huidige staat van Martine haar motor. We rijden door naar Tashkent, en vervolgens naar Osh.

Tashkent
“Wat raar, dat meisje wil niets van het eten en heeft haar eigen prakkie mee.” Het is 2015 en als onderdeel van een dagtrip stoppen we bij een lokaal restaurant in Bolivia. Het eten was niet grandioos maar we konden geen begrip tonen dat de medereiziger niet wilde eten wat de pot schaft.

8 jaar later bevinden we ons in Tashkent. Centraal Azië is nog niet geïnfecteerd met een veelvoud aan westerse restaurantketens, en leunt nog sterk op de eigen cuisine. Voor ons is er tot dusver weinig culinaire keuze. We zijn gewoonweg geen fan van het eten. In Tashkent komen we weer bij een aantal buitenlandse restaurants. We eten ons vol in Indiase, Chinese, en Israelische restaurants.

Ook op de motor hebben we een aardige voorraad aangelegd: 3 potten pindakaas, ontelbare pakken instant noodles en eiwitrepen, en zes potten pesto. De afgelopen dagen hebben we alles op alles gezet om de Oezbekistaanse restaurants te omzeilen. En ik moet zeggen: Het is ons aardig gelukt om niet te eten wat de pot schaft.

Zo hard als dat wij destijds oordeelden over dat meisje in onze groep, kunnen we nu niets anders doen dan accepteren dat wij in haar voetsporen zijn getreden.

Na 18 hete, en veelal saaie, rijdagen in Uzbekistan steken we de grens over naar Kirgizië.

Ik heb weer genoten van het verslag

Wat een avontuur. Heerlijk leesvoer.

Kyrgyzstan
Osh ligt op 900 meter hoogte en de temperaturen zijn een stuk aangenamer dan in Uzbekistan. Martine heeft reserveonderdelen voor de voorvork laten invliegen en we brengen de motor naar Zorromoto voor reparatie. Ik vervang mijn ketting na 26.000 km, en een nieuwe achterband na 13.000 km.

In Osh merken we dat de laatste weken zijn tol hebben geëist op onze energieniveaus. We blijven 4 nachten in het hostel. Voor ons exceptioneel lang. Een groep fietsers maakt het ensemble compleet. Zij zijn aangekomen vanuit Tajikistan en we horen tot ons geluk dat de grens met Kyrgyzstan-Tajikistan open is voor toeristen. Het scheelt ons 1.500 km omrijden en 4 grensovergangen. Door de langere tijd in Uzbekistan hebben we “maar” 3 weken voor Kyrgyzstan, dus we volgen de route: Osh -> Son-Kul -> Issyk Kul -> Bishkek -> Osh -> Sary-Tash.

Het onverslaanbare hoogtepunt van Osh is de Brio. Deze koffie/ontbijt/dinner toko is ons vaste honk gedurende de vier dagen. Elke ochtend schranzen we ons vol met granola en french toast. De rekening? 4 euro voor twee personen. We zijn weer volledig op energie en klaar voor Kirgizië.

“Ik moest net een klein beetje huilen, zo mooi is het hier”. We staan stil op de top van de Pereval Kyzyl-Suu pas en observeren beiden de adembenemende landschappen van Kyrgyzstan. Het is onze eerste dag offgrid en we stoppen vaak om de omgeving tot ons te nemen. We worden er diep door geraakt, en kunnen onze emoties amper verwoorden. Naderhand filosoferen we waarom per se deze route ons emotioneel zo raakt. Mogelijk is het dat jaren aan voorbereidingen hier samenkomen. De opgebouwde ervaring op en van de weg heeft ons tot hier gebracht. Volledige focus, maar soms wat afgeleid. Competent, en wat gestuntel. We doorkruisen dit natuurspektakel met onze eigen motoren, 20.000 km vanaf huis. Het besef dat onze droom zich nu afspeelt begint in te dalen.

We starten onze motoren. Ze brommen ongeduldig. Samen rijden we langs de kronkelende wegen verder in anticipatie wat er na de volgende haarspeldbocht in het verschiet ligt.

De derde dag rijden we door het gehucht Jangy Talap. In onze richting vormen donkere wolken. Het is 12 uur ‘s middags en we besluiten de bui uit te zitten. In het dorp zien we een uithangbord met “Nomads Cafe”. Het café lijkt potdicht. Nieuwsgierig kloppen we aan en de eigenaresse doet open. Ze is blij ons te ontvangen. “Willen jullie wat eten?”. We knikken. Het café is nog donker en het lijkt alsof hier al dagen niemand te gast is geweest. Er is geen menu. Ze noemt de beschikbare ingrediënten en laat ons de keuze. Na 15 minuten serveert ze het eclectische resultaat: bulgur met wat groenten, een hoop dille, omelette, en het typische droge brood. De rekening: 3 euro. We kopen nog een aantal flessen water en zeggen gedag. De bui is voorbij en we rijden de Pereval Kurtka pass op richting Son-Kul.

“Ik moest twee keer kijken toen ik hier een Nederlandse nummerplaat zag”. We zijn net aangekomen bij een yurt kamp aan het Son-Kul meer als we door een Nederlander worden aangesproken.

Het is zomervakantie en hij is met een groep Nederlanders naar Kyrgyzstan gevlogen voor een trip van twee weken. Hij is volledig onder de indruk en al snel voegt de rest van de groep zich tot het gesprek. We kunnen nog steeds niet goed wennen aan de bewonderende blikken als we vertellen dat we hier naartoe zijn gereden. Kyrgyzstan is een heel eind van huis, dat voelen wij net zo goed als zij. Maar wie heeft hier de illusie verbroken? Wij ploeteren 5 maanden en komen na dagen offgrid bij een idyllisch bergmeer een bus Hollanders tegen op vakantie. Aan de andere kant is hun off-the-beaten-track besef wel gebroken omdat wij komen aanrollen met onze eigen motor vanuit Nederland.

“Wil je anders op even op de motor zitten?”. We zijn gestopt om enkele foto’s te maken als we een jonge herder en zijn broertje tegenkomen.
De herder bivakkeert elke zomer tussen eind mei en begin september op de hoogvlakte samen met al het vee van het dorp. Het Kyrzygse equivalent van een dogsitter. Helaas heeft hij dit jaar geen yak in zijn kudde. Zijn jonge broertje staart met glunderende ogen naar de motor. Zelf rijdt hij behendig op zijn ezel. Maar de motor trekt alle aandacht. Hij springt van de ezel af en ik til hem op de motor. Zijn armen komt hij net bij het stuur. De toeter is snel gevonden. Het herinnert me aan een open dag bij de politie toen ik als vijfjarige op de motor mocht zitten. Hij glundert, en stapt met een grote glimlach weer op zijn ezel, op weg naar hun yurt. Wij vervolgen onze route naar Issyk Kul.

We naderen het Issyk Kul en plannen ons kamp op te zetten. Vanuit de bergen naderen donkere wolken, de wind trekt aan en voor we het weten worden we bijna omver geblazen door een sterke zijwind. We rijden nog maar stapvoets om de windstoten op te vangen. Ik stop en kijk over mijn schouder naar Martine. De komende paar kilometer is een open veld en we kunnen nergens schuilen. Een windvlaag van achteren grijpt de motor, het lukt me net overeind te blijven. Maar mijn windscherm waait eraf en breekt in twee stukken op de grond. Na 5 barre kilometers komen we in de luwte en neemt de wind af. Op een beschutte plek kamperen we voor de nacht.

Na 5 maanden ervaring op de weg beginnen we een belangrijk element te leren: de consequenties van de limieten van onze rijvaardigheden voorbij gaan.


Uiteraard willen we rijden en 100% geven. De spectaculaire tracks nodigen uit om het maximale uit onszelf te halen. Maar om op de grenzen van je kunnen te rijden is iets wat kan indien er een vangnet is: binnen een uur in de bewoonde wereld, mogelijkheden tot reparaties of een arts, en altijd telefoonbereik. Als deze zaken een gegeven zijn, kunnen we rijden op de grenzen van ons kunnen.

Maar in de gebieden waar we ons bevinden ontbreekt dit vangnet. En daarmee worden de consequenties van pech en ongelukken exponentieel groter. Onderdelen moeten worden besteld vanuit de EU naar een van de weinige motor workshops in een straal van 1.000 km. Een dure aangelegenheid waarbij de transportkosten net zo hoog zijn als de kosten van de bestelde onderdelen. Ook moeten we afwijken van onze route en zo ‘verliezen’ we een à twee weken op onze oorspronkelijke planning.

En dus volgen we nu de wijze woorden van Charlie Boorman en streven we ernaar om op maximaal 80% van onze limiet te rijden. Maar wat we met de 80% rijden wordt wel steeds extremer: en zo blijven we onze grenzen verleggen. Eens zien hoe ons dat afgaat in Tajikistan.

Waanzinnig ! Gaaf om te lezen.
Die foto met dat jochie op de motor is goud waard.
Dank voor het delen !

Zeker mooi

Elke keer weer een stukje van jullie avontuur meemaken is heel bijzonder.