Zomer 2017: rondje Karpaten

Sinds de aflevering van Top Gear waarin de Transfagarasan als mooiste weg werd bestempeld, hebben we besloten om daar in de zomer van 2017 maar eens heen te gaan.

Hieronder een verslag van onze reis/ervaringen..



We hebben ons eerst maar eens inlezen in reisgidsen en op de kaart kijken welke highlights we niet mogen missen.
En de route is ook niet geheel onbelangrijk, we starten in ieder geval in Wenen omdat we met de nachttrein van Düsseldorf naar Wenen gaan. Sinds kort rijden de Oostenrijkse spoorwegen met een dagelijkse autoslaaptrein vanuit Duitsland naar allerlei Europese bestemmingen.
Je kunt natuurlijk ook over de autobahn knallen, maar met de trein lijkt ons wel een relaxte manier om de vakantie te beginnen. En als je eerlijk rekent scheelt de prijs van de trein niet eens zo heel veel met benzine, overnachting en maaltijden.

De terugreis is wel met de motor en dat is vooral omdat we niet aan een datum vast willen zitten waarop we ergens ‘moeten’ zijn.

In grote lijnen wordt de route: Oostenrijk, Hongarije, Servië, Roemenië, Slowakije, Tsjechië en Duitsland.

Dag 1: De treinreis

Het is vreemd om een hele middag een beetje in huis rond te hangen, wachtend op het vertrek. We overwegen nog om eerder te gaan en dan binnendoor te rijden. Of om even de stad in te gaan voor we ons melden bij de Hauptbahnhof van Düsseldorf.

Na een paar honderd kilometer snelweg en döner met frietjes als diner komen we aan bij het station. De laadingang staat duidelijk aangegeven en we zijn wat aan de vroege kant. Heel vroege kant…



Er druppelen langzaam meer motoren en auto’s binnen op het plein bij de wagons die inmiddels ook klaar gezet worden. Een motorrijdster geeft ons de tip om je hoofd laag te houden als je er op rijdt. Dat was geen gelogen woord: met de kin op de tank laveren we de motoren op de voorste wagon onderop. Het personeel van de ÖBB (de Österreichische Bundesbahnen) zet de motoren goed en vakkundig vast met lussen en haken. Na de motoren worden de auto’s er bij gezet. Veel meer dan twee wagons zijn het niet.



Dan gaan we op zoek naar onze coupé. Het is een ingenieus bouwpakket dat her en der brute kracht vereist om iets open of dicht te krijgen, maar het is prima te doen met zijn drietjes. Nog even de bestelling voor het ontbijt doorgeven en dan snel de ogen dicht.

Dag 2: Bij Bratislava rechtsaf

Hoewel de bedden heerlijk liggen en de trein een bijna wiegende beweging maakt, word het toch een doorlopend onderbroken nacht. Het is een beetje vouwen en wringen, maar de douche is heerlijk en de zonsopkomst magistraal… Dan is het tijd voor een prima ontbijtje in de trein.


Aangekomen in Wenen wordt tot drie keer toe omgeroepen dat de mensen met een auto of motor nog even aan boord moeten blijven. Verderop op het rangeerterrein is namelijk de afrit voor de voertuigen.

We komen rond half tien aan met een half uur vertraging en om tien voor half tien rijden we de motoren van de wagons. Voor de mensen achter de tweede auto bovenop wordt het wachten verlengd door ontbrekende chauffeur en passagiers. Gelukkig staan onze motoren onderop en kunnen we makkelijk weg.

Op naar Győr, Hongarije. De snelste weg binnendoor zonder snelwegen gaat over een hoekje Slowakije en dus hebben we ons derde land te pakken.

De Matróz Dunaparti Kisvendéglő is dé plek voor een goede vissoep in Győr, dus daar gaan we lunchen. Het is druk, het eten laat op zich wachten, rijden we pas om half drie de stad weer uit en dus worden routes bijgesteld: eerst maar eens kijken hoe ver we willen rijden vandaag in 33 graden…

Aangekomen in Tatabánya, de thuisbasis van Feyenoord icoon Joseph Kiprich, hebben we geen zin meer om nog verder te rijden en worden de foto’s voor het thuisfront gemaakt (diehard Feyenoordfans) en kiezen we ervoor om een camping in de buurt op te zoeken.

Ook het plan om door te rijden naar Belgrado om daar een kennis op te zoeken en de stad te bezichtigen, wordt gewijzigd. Onze kennis moet plotseling reizen en zal er dus niet zijn. Er zijn meerdere redenen om dan dus niet over Belgrado te rijden: geld wisselen, langere route en we moeten de snelweg nemen (en vignet kopen) om dan op tijd bij het hotel aan te komen. Cancelen en route bijstellen.

Vlak buiten de stad ligt de Nomád Camping met zwembad. In werkelijkheid zijn het vier aftandse caravans, tien vergane hutjes en een leeg zwembad. Deze is te koop. Ik voel echter geen “ik vertrek” aankomen…

Dochter D leert hier wel een belangrijke les voor wat betreft Oost Europa:
Als er aangekondigd staat op het bord dat er op de camping een zwembad is dan kan dat een aantal dingen betekenen:
1. Er is inderdaad een zwembad;
2. Er is ooit een zwembad geweest;
3. Er zijn plannen om een zwembad te maken;
4. Er is een zwembad, maar dat is buiten gebruik.

Dit zullen we de komende dagen nog een aantal keer meemaken.

Dag 3: Turulmadár emlékmű
Bij de camping rechtsaf, de heuvel een stuk op rijden en dan zouden we bij de Adelaar van Tatabánya: Turulmadár emlékmű (het Turul monument) moeten komen.
De Turul is een mytische vogel die symbool staat voor de oorsprong van de Hongaren en in Tatabánya staat een van de grootste beelden.

Helaas is de weg halverwege opgebroken en kunnen we door de werkzaamheden niet verder komen. Dan maar niet, we draaien om en rijden door naar Szeged waar we de grens over willen naar Roemenië



We nemen de provinciale wegen om een beetje voortgang te maken, komen langs Boedapest, waar we een ringweg nemen waar we geen vignet voor nodig hebben, en slaan af naar Szeged.

Na twee keer stoppen voor een slok water (let op bij een bushalte, want er kan zomaar een bus komen) loopt ons het water in de mond na het zien van twee ijszaakjes en draaien we om. Wat is dat lekker!

Voor het eerst hebben we het gevoel echt op vakantie te zijn. Na het wachten op maandag en het ‘jagen’ op dinsdag om te proberen op tijd in Belgrado te zijn, is de woensdag na het omgooien van de planning opeens heel ontspannen. We nemen ons voor om ook echt vakantie te houden, niet meer jagen, en niet meer perse ergens moeten zijn.

Honderd kilometer verderop is het lunchtijd en zoeken we een koel terras op. Het is inmiddels al weer opgelopen tot boven de dertig graden. We eten een warme maaltijd, zodat we geen boodschappen hoeven te doen en te koken ’s avonds. Voor nog geen 20 euro hebben we met z’n drieën ruim gegeten en gedronken.

We overleggen wat we gaan doen: rijden we door naar Roemenië en zoeken we daar een camping of rijden we tot aan de grens en stoppen we dan? De mogelijkheid om te zwemmen geeft de doorslag en dus rijden we naar Camping Sziksósfürdői Strand és Kemping (niet te verwarren met de naturistencamping er naast) met een heerlijk thermaal bad. Koude biertjes, ruime plek, op de route en zwemmen maar! (Niet goedkoop voor Hongaarse standaard, 20 euro voor 2 motoren, 2 tenten en 3 personen)

De rest van de middag vermaken wij ons prima met zwemmen, lezen en op de camping hangen.
Later op de avond wordt de rust op de camping verstoord als blijkt de plaatselijke fanfare de camping als oefenruimte gebruikt.




Dag 4: Terug naar de vorige eeuw

Het begon met een vingeroefening en een liedje. Ronde een uur of acht ’s avonds. Het liep uit op een nacht vol house, meezingers, blaffende en huilende honden, huilende baby en een krijsende kat. Nee, heel denderend hebben we niet geslapen. Dus we waren vroeg op en rond een uur of acht al op de weg.



Bij de grensovergang van Hongarije naar Roemenië bleken we toch even te moeten stoppen: de grens van Hongarije was uitgestorven, maar bij die van Roemenië bleken drie mannen onderuitgezakt in een plastic stoel toch even onze paspoorten te willen zien.



De sfeer in Roemenië was anders dan in Hongarije. Roemenië is nog weidser, gaat nog een aantal decennia terug in de tijd. Zo zie je in het landschap koeien en paarden los rond lopen en schapen gaan in kuddes mee met de schaapherder. Verder moet je niet schrikken van een paard en wagen of een mini trekker met bak er achter. Ook zie je regelmatig oude trucks en auto’s in gebruik bij de bewoners van de kleinere dorpen.

Timisoara was prachtig voor de paar kilometer dat we er doorheen gereden zijn. Het is vast de moeite waard om er te stoppen en rond te lopen: we zijn er de meest prachtige gebouwen en kerken gepasseerd, maar met 38 graden Celsius en een omleiding met file heeft ons doen beslissen om de stad zo snel mogelijk te verlaten.

We hebben er voor gekozen om een kleine omleiding te maken door Parcul Național Semenic – Steile Caraşului. Nou ja, klein… Maar de koelte van de lage bergen en de bomen doen ons goed. In de stad was het immers 35 graden. Het is een prachtig maar arm gebied waarover, naast het natuurschoon, niet veel meer te vertellen valt dat het ijzererts dat gebruikt is voor de Eiffeltoren hier vandaan komt.

Omdat het al wat laat werd, hebben we gezocht naar een camping of pension, maar die zijn bijna niet vinden in die omgeving. Iets om rekening mee te houden als je naar deze streek reist.

Uiteindelijk hebben we 8 uur op de motor gezeten en pas in Coronini kunnen we een pension vinden waar we kunnen slapen. Het heeft een fantastisch uitzicht over de Donau en kijkt uit op Servië. Er komt een korte bui over, maar het uitzicht en de luxe van koud bier en een eigen douche is priceless…





Dag 5: Schöne blaue Donau

Blauw is ie niet, maar mooi wel!





Vanaf Coronini waar we overnacht hebben, is het prachtig rijden langs de Donau. Bij Orşova slaan we linksaf en gaan even noordelijk om de D67 te nemen door het Nationale Park richting Petroşani.

De weg is er af en toe iets minder glad, maar het uitzicht maakt dat meer dan goed. Bovendien moet je op een doordeweekse vrijdag even oppassen voor de dagjesmensen die in de rivier verkoeling zoeken…

Daarna wordt het een heel stuk rustiger en ook de wegen worden beter. Een paradijs voor de motorrijder!



Bij het stadje Targui Jiu hebben we de keuze gemaakt om niet verder door te rijden naar Petroşani, maar naar het start-, of eindpunt zo je wil, te rijden van de Transalpina. Omdat het inmiddels al opgelopen was tot boven de 40 graden Celsius, hebben we op een gegeven moment een pension opgezocht die kant op. We hebben het huis en het zwembad voor onszelf en dochter D krijgt een ruime tweepersoonskamer voor haarzelf, net als wij, voor het luttele bedrag van 40 euro.


Nu eerst even afkoelen en dan morgen rustig aan richting Sibiu.



Dag 6: Transalpina

Het was een fantastisch huis… totdat de overige gasten arriveerden. Vanaf 23 tot ruim voorbij 03 uur mochten we genieten van luid gelach, gestommel, deuren die dicht slaan, en andere geluiden die je uit de slaap houden terwijl je doodmoe bent van een vorige gebroken nacht…

Een andere les die we bij dit huis leren, is dat als in een pension in een klein dorp cq in een huis gaat overnachten, je óf gegeten moet hebben, of eten bij je moet hebben… na een duik in je privé zwembad en een fijne douche heb je geen zin meer in het aantrekken van je nat bezweette motorpak om avondeten te gaan zoeken. Dat ook nog eens niet te vinden was in een straal van 15 km.
Uiteindelijk hebben we bij de supermarkt brood, worst en wat andere lekkernijen gehaald en die aan de rand van het zwembad opgegeten.

Anyway, we waren vroeg wakker en zijn dus vroeg op pad gegaan. Geen slechte beslissing. We reden naar het begin van de Transalpina (67C) en hebben tot in de middag in de hemel verkeerd… Wat een prachtige weg is dat! Waar je in het begin (zuid) vooral zeer afwisselende uitzichten hebt met rotsen en glooiende heuvels, komt na die 130 km waanzinnige vertes een groene omgeving van bergen, bossen en rivier. Vergeet hier niet af en toe te stoppen bij de magistrale uitzichten over het water





Hoewel we uren bocht na bocht na bocht na bocht hebben gereden, duurde het geluk korter dan gehoopt en we komen op tijd aan bij Camping Ananas, vlak onder Sibiu. Deze camping wordt gerund door Duitsers en is een nette camping met schoon sanitair. Je kunt hier betalen met euro’s of Lei. Na het zoeken van een plekje, inschrijven en het opzetten van de tent, nemen we voor 40 Lei een taxi naar het centrum van Sibiu. De rest van de middag en avond besteden we in Sibiu en lopen we rond in deze fantastische stad.

Dag 7: Transfăgărășan

Een deel van de nacht heeft het flink gewaaid. Uiteindelijk is de wind gaan liggen en brak de ochtend aan waarop we de Transfăgărășan zouden gaan rijden. Naast ons stonden twee bebaarde jonge Fransen met elk een BMW GS te worstelen met hun tent. We zouden ze later vaker tegenkomen, net als een aantal andere motorrijders die dezelfde route namen.

We begonnen met de provinciale weg net zoals we de rest van de vakantie ook gereden hebben, maar we willen op tijd aan de Transfăgărășan beginnen en nemen toch maar een stukje snelweg. Het is zondag en dus verwachten we veel mensen. Uiteindelijk blijken het echt heel erg veel meer mensen te zijn… tip is dus vooral niet op zondag dit stuk van de route te rijden. Het is echter wel bijzonder om te zien wat er allemaal naar boven komt: bussen, caravans, campers, motoren, fietsers en vooral de hoeveelheid kraampjes en de manier waarop auto’s geparkeerd worden.

Het is precies zoals op de vele foto’s.  Bocht na bocht na bocht…







De dag eindigde in Curtea. De camping wordt gerund door een motor rijdende eigenaar, die precies weet wat motorrijders nodig hebben.

We krijgen er goed sanitair, een gedeelde keuken en koelkast, we kunnen er een was draaien en laten drogen en er staat een kist met kampeerspullen voor jou of voor anderen. De sfeer is gemoedelijk, er hangen hangmatten tussen de bomen en her en der zijn picknicktafels geplaatst. Je kunt er ook een huisje huren, zoals een groepje motorrijders gedaan hebben die we onderweg al tegen kwamen.

Die middag begaf een van de tentstokken van de tent van dochter D. Na een laatste nachtje hebben we maar afscheid genomen van de tent. Niet alle tenten zijn gemaakt om elke dag op te zetten en weer af te breken. We hebben de goede tentstok gedoneerd aan de kist met kampeerspullen

Dag 8: Sibiu met Ananas…

Vanuit Curtea aan de zuidzijde van de Transfagarasan zijn we vertrokken richting Bran. We hadden vandaag slechts twee doelen: Brasov om een nieuwe tent te regelen voor dochter D en een bezoek aan het kasteel van Vlad in Bran.

Hoewel we op de kaart een fantastische weg gevonden hadden, bleek de D73D vooral te bestaan uit slecht wegdek, met grote gaten, bulten, kuilen en wat dies meer zij.
Op weg naar Brasov door Bran en verrast door het kasteel en vooral de lange rijen voor de ingang, die slaan we dus maar even over

Gelukkig blijken er in Roemenië ook Decathlons te zijn en daar hebben we een andere tent voor dochterlief  kunnen kopen.
Op de terugweg komt de regen ineens met bakken uit de lucht, een soort regenbui 2.0 en de regenpakken die we meegenomen hebben blijken ineens een hele goede investering geweest.



Dag van de grote overgang van 30-40 graden naar regen en bewolking

Dag 9: Geschoren beren?

Het doel van de dag was berenopvang in Zarnesti. De toegangsweg blijkt een lange blubberige zandweg: met een Transalp niet zo'n probleem, maar op de Fazer is dit zeker een leuke uitdaging



Het wordt een bewolkt maar droge dag en via Zarnesti rijden we naar Brasov. Onderweg nog gestopt in Rasnov, waar een burcht hoog boven het stadje uitsteekt.
De dag eindigen we op tijd in Sigisoara, zodat er tijd over blijft om het oude centrum te bezoeken. Deze geboortestad van Vlad Dracul heeft een prachtig historisch centrum met Duitse, Hongaarse en Roemeense invloeden.



Wordt vervolgd....

leuk verhaal zo met die foto's erbij, krijg gelijk weer vakantie gevoel. kom maar op met het vervolg

Dag 10: Water, water en water

Het doel van de dag is het meer in Sovata: Lacu Ursu. Het meer is ontstaan uit een vermenging van water dat vanaf de pistes de ingestorte zoutmijn in liep na een beving, waardoor er een helioterm meer ontstond, dat bijna net zo zout is als de dode zee. Hoewel het aangeschreven staat als een hoogtepunt, bleek het een teleurstelling.

Lacu Ursu blijkt een welness-centrum uit lang vervlogen tijden met dito bezoekers. De lijst aan aandoeningen en ziektes was lang, maar wellicht heeft de jongere generatie deze info ter informatie genomen. Overigens zijn de gebouwen er prachtig en is het best een grappige stop tussendoor.

Lacu Rosu: alhoewel de weg er heen prachtig is (B13) komen we aan bij het rode meer dat niet rood blijkt te zijn. Misschien kwam het door de hevige regen of hebben we het gewoon niet getroffen, maar rood was het meer meer absoluut niet. Stoppen, foto maken en weer doorrijden…

Even verderop doen we het regenpak weer uit. Inmiddels hebben we twee keer ons regenpak aan en uit getrokken. Had ik al gezegd dat het de beste 100 euro is die we uitgegeven hebben? Op het geld voor de tent en de navigatie na, dan…

Na de twee meren en de nodige regen, op naar de Bicaz kloof. De D12C is erg mooi, maar zeer toeristisch, met heel veel stalletjes met meukjes en pas vooral op voor de geparkeerde auto’s  die opeens de weg op komen.

Opvallend detail: alle stalletjes hebben exact dezelfde meukjes…

Rond de middag hebben we gelunched bij Gheorgheni en we zijn geëindigd in Bicaz, gelokt door de borden voor een camping, wat een hellingshoek bleek te hebben van 45 graden. Bovendien was het koud en vochtig. Dan dus maar een hotelkamer boeken. Even later komt een medewerker naar ons toe met de mededeling dat er een feest is op de boot die avond en dat we ook in een ‘cabana’ mogen overnachten. We krijgen geld terug en nemen het aanbod aan, niet wetende dat we daarmee ook alle sanitaire luxe in een keer overboord gooien…

We eten nog wat bij het restaurant, verkassen en zijn later blij met het huisje, omdat er een soort karaoke start op de boot waar we anders een kamer hadden gehad.

En daar hebben we ons Franse duo weer! Die bleken via Moldavië naar Bicaz gereden te zijn.



Dag 11: Rammelen!

Vanmorgen vroeg opgestaan. Het hutje was gelukkig warm, het feest ver weg net als de huilende honden. Of waren het toch wolven?

Ons enige doel is het noorden, waar een tiental oude kloosters staan die zowel vanbinnen als vanbuiten beschilderd zijn. Verder willen we in de buurt van Borsa uitkomen om wat kilometers te maken richting ons laatste doel in Roemenië: de happy cemetaries.

Na een krappe twee uur op de motor hebben we een idyllische tuin gevonden met koffie en omelet als ontbijt. Het zou nog tot 20 uur duren tot onze volgende maaltijd. Het was koud en de zon wilde nog niet helemaal doorbreken. We konden wel lekker doorrijden en na het ontbijt hebben we dan ook de eerste kilometers gemaakt.

Op de D177A, een kortere route naar het noorden vanaf Holda, hebben we kennis gemaakt met de Roemeense locale bergwegen. 45 km rammelen werd ons deel. Veel van de omgeving hebben we niet gezien: ogen op de weg en handen aan het stuur!

We hebben uiteindelijk twee kloosters bezocht, die allen op de Unesco lijst van beschermde gebouwen staan: Voronet en Humorului. Prachtige kloosters waar de gebruikelijke standjes met deukjes staan voor de toeristen.

[img]http://[/https://metdemotoropvakantie.files.wordpress.com/2017/08/wp-image-435084483.jpg?w=700img] [img]https://metdemotoropvakantie.files.wordpress.com/2017/08/wp-image-41020946.jpg?w=700

Na een kort stukje provinciale weg wat lekker doorreed, kozen we voor de D18. Dat werd wederom 60 km lang rammelen, afgewisseld met korte stukken goed asfalt. En rammelen is in dit geval niet alleen het ontwijken van gaten in slecht wegdek, maar ook meters lange grindbakken, weggeschraapte wegen en ondefinieerbare stukken waar blijkbaar de weg moest lopen…

Roemenië is hard bezig om de wegen te verbeteren, het vervelende is dat ze dat in een keer over een heel lang stuk doen.

In Borsa weten we een camping te vinden, dat gerund wordt door een Roemeense, getrouwd met een Belg. We kunnen in het Nederlands aanmelden en een plaatsje uitzoeken. Een Duitse motorrijder is het vuur al aan het opstoken en we zijn toe aan een hapje eten. Ook een douche en schone kleding is fijn na een lange dag op de motor door het stof…

Dag 12: Ukraine en de vrolijke begraafplaats

Op de camping ontbijten we met thee en een overgebleven chocoladereep van ROM. De Duitse motorrijder vraagt nog een paar laatste tips over hoe hij op zijn pas aangeschafte Tomtom een route kan maken. We laden alle spullen weer op de motoren en vertrekken.

De doelen van vandaag zijn de Vrolijke Begraafplaats in Sarpata en de grens met Hongarije oversteken. Na de weg van gisteren zijn we wel wat gewend, maar hoopten we toch echt dat we niet nog zo’n slecht wegdek tegen zouden komen. Het viel mee. Er zitten nog een paar oneffenheden in, maar dat houdt vrij snel op.

De volgende 60 km naar Sapanta verlopen vrij vlot. Het is een onopvallende afslag, maar na twee bochten sta je oog in oog met dezelfde samenstelling aan meukjes, kraampjes en vooral veel geborduurde bloeses rond de kleine, maar inderdaad vrolijke begraafplaats. We betalen 5 lei per persoon, krijgen drie postkaarten mee en vragen ons af of het oude mannetje in de kiosk cq kassa een beetje doof is. De kerkelijke muziek schalt over het kerkhof.

Van binnen is de kerk nog ‘in ontwikkeling’ of in ieder geval in renovatie. De buitenkant ziet er prachtig uit, hoewel de kloosters waar we gisteren waren nóg veel mooier waren. Het accent ligt vooral op de graven rond de kerk, die niet alleen in hout gekerfde kruisen zijn, maar ook geverfd



Een locale artiest, Stan Ioan Patras, vond dat er best wat gevierd mocht worden bij de overgang van het leven naar de dood en beschilderde de kruisen met de beroepen van de doden. Dat resulteerde in deze bijzondere, gekleurde kruisen bij de graven.



Omdat het tegen het middaguur aan loopt, besluiten we om in het circus van deze attractie ook maar meteen te lunchen. Dat blijkt niet de beste beslissing van de week: vet, afgekoeld en gebakken in vet dat niet warm genoeg is. Inmiddels is de temperatuur opgelopen van echt koud vanmorgen tot warm en de vesten gaan uit als we weer opstappen. Volgende doel is de grensovergang en dus zetten we er vaart achter.

Om een uur of drie Roemeense tijd rijden we de Roemeense grens over. Het is vervallen en stil. Zelfs het gebouw met borden en banners met ‘shoppingcenter’ in het niemandsland is verlaten en dicht. De coffee to go wordt er al lange tijd niet meer gemaakt. Bij de Hongaarse grens staan we kort in de rij en na het laten zien van onze paspoorten kunnen we zonder problemen door.

We stoppen even om campings in de buurt te zoeken en komen er achter dat het toch nog wel een km of 60 gaat kosten voor we ergens terecht kunnen. Dus dan maar weer het gas erop, terwijl we smelten in ook onze motorpakken, het zweet over onze rug loopt en we volledig gaar zijn door de gereden km’s en de benauwdheid.

We vinden een paar campings van onze route af en kieEn er dan toch maar voor om verder te rijden voor een camping op de route. We doen de vochtige helmen op, trekken de plakkerige handschoenen weer aan en starten de warme motoren.

Niet lang na ons vertrek vanaf de grens, waarbij we overigens flink opschieten omdat de wegen recht en vlak zijn, komen we een camping tegen met zwembad, spa en thermen. Hier stoppen we en zetten de tenten op.

We laten onze spieren even tot rust komen in de warme baden en merken dat die gaten in de weg onze nekspieren best klappen heeft gegeven.

Na een hapje eten en een douche is het bed een plaats van rust en ontspanning. Nu de buren nog in dezelfde modus krijgen.


Dag 13:  130 km per uur!

Om half 9 rijden we van het terrein van de camping af. Een beetje in dubio, want de baden lonken met dit weer, maar we willen eigenlijk ook wel weer verder. Misschien dat ondanks de reislust toch ook wel het thuishonk lonkt.

We tanken nog een keer en doen wat boodschappen om de Forinten op te maken. Niet dat we nooit meer in Hongarije komen, maar het is ook zo wat om een stapel Hongaarse biljetten ergens te hebben liggen.

Het laatste stukje Hongarije is door wijngaarden en wegen met aan beide zijden bomen. In de verte is een grote ruïne van een kasteel of fort te zien. De grensovergang bij Tornyosnémeti bestaat uit een vervallen gebouw met kapotte ruiten. Het is nog even opletten welke route je neemt, omdat de ene weg je direct naar de snelweg leidt en de andere naar de provinciale weg.

We kiezen de laatste en rijden richting Košice. Daar vinden we net aan de rand van de stad een fijne, overdekte plek om te lunchen en bestellen een goulash soep met brood en schnitzel met frites. We wisselen van Forinten naar Euro’s in de portemonnee en zoeken een camping uit die enigzins op de route ligt.

Het is warm en het ziet er naar uit dat alleen maar warmer wordt de komende uren, dus hoewel het nog een stukje rijden is, wordt het een camping met plonsgelegenheid, lees zwembad of meer. We kiezen er ook voor om er zo snel mogelijk naar toe te rijden, hoewel binnendoor maar 10 minuten scheelt op de snelweg en dus wordt binnendoor de route. Totdat blijkt dat die binnendoor route afgesneden is en we opeens een half uur verliezen met een omweg.

Dan maar de snelweg en we racen met 130 km per uur naar Levoče via Prešov. Daar melden we ons bij Camping Autocamp Levoče dat bij nadere inspectie geen meer of zwembad heeft. Douchen is goed genoeg en we beginnen met een koud biertje en cola op het terras van het restaurant. Bij het passeren van de nabijgelegen stad zijn ons de stadsmuren opgevallen en als we meer tijd hadden gehad, zouden we zeker even het stadje ingegaan zijn.

Het eten is prima, de bediening goed en we vermaken ons ondanks een korte regenbui met de boeken op de e-reader en het bespreken van de volgende etappe.



Dag 14: In de bergen is het weer veranderlijk

Vanochtend ontbijten we in het ‘restaurant’ van de camping. We wachten nog even netjes tot alles van het buffet is aangevuld als we door de eigenaar niet geheel zachtzinnig de kamer uit worden gestuurd. Blijkbaar is de tafel in diezelfde ruimte gereserveerd voor een grotere groep. We pakken onze spullen, nemen een bord met brood en beleg mee en kiezen een tafel op het terras in het nog waterige zonnetje.

Het ontbijt was verder prima verzorgd en direct daarna zijn we weer vertrokken. Niet voordat we even door de oude historische binnenstad van Levoče zijn gereden. We hervatten de geplande route richting de hoge Tatra. Het is een toeristisch gebied en op zondag is het er druk. Na een paar km hebben we de meeste auto’s wel gepasseerd en kunnen we genieten van de bochten, de omgeving en het prachtige uitzicht.

Helaas zijn er weinig uitkijkpunten en dus ook weinig plekken om goede foto’s te maken. Bij verschillende bochten worden we verrast door het uitzicht over de bergen, de wolken die er boven hangen en de kleuren. In het dal hangt er mist boven de rivier en blijft het zweven tussen de bomen. En we gaan door.

Door een verbinden dal rijden we naar de grens met Tsjechië. We nemen binnendoor routes met af en toe een stuk snelweg of ringweg als dat het rijden vergemakkelijkt. Halverwege stoppen voor het maken van een foto. Het hing al een beetje in de lucht, maar nu komt er even een kleine stortbui naar beneden. We schuilen in het bushokje, samen met een paar Slowaken die ook overvallen werden door de bui.

Het vraagt nogal wat doorzettingsvermogen om na de korte bui, het onderweg opdrogen en nog een aantal kilometers alsnog de Tjechische grens te bereiken terwijl het inmiddels al weer boven de 30 graden is. De zon brand hard en we verzuchten van de hitte terwijl we net over de grensovergang op zoek gaan naar een camping met verkoeling. Die vinden we in Dolní Lomná: een super goedkope camping aan een rivier waar je je tent naast kunt zetten en in kunt gaan liggen.

Het is een welkome verkoeling terwijl in de lucht al weer ander vocht samenpakt en ons waarschuwt voor regen en onweer. Net nu alles weer opgedroogd is…

Dag 15: Maandag wasdag?

Naast een stromende rivier slapen lijkt zo fijn: het geeft een mooi plaatje en het ruist zo lekker als je in slaap valt. Tot je midden in de nacht tot drie keer toe moet plassen van datzelfde ruisende water…

We zijn vroeg wakker en breken het kampement op. Douchen blijkt lastiger dan gedacht, omdat de beheerder geen Engels spreekt en hij alsmaar op een mislukte google translate vertaling op een vergeeld papiertje tikt. Samen komen we er wel uit en na een heerlijke douche rijden we van het terrein af rond half negen.

In Hrádec gaan we maar bij een hypermarché kijken of ze er koffie en een broodje hebben. Onderweg komen we niets tegen en het is fris. In de Albert (en ja, ze hebben er inderdaad AH basic producten) vinden we een schatkamer aan lekkere broodjes met chocolade en room, die in een gemiddelde patisserie niet zou misstaan.

Adriaan laat een geïnteresseerde Tsjech nog even op zijn Transalp zitten op de parkeerplaats. De Tsjech heeft zelf een Fazer, maar wil graag iets anders.

Over de 11 rijden we richting Ostrava, die pas na de stad echt interessant wordt. Het lijkt een beetje op de Randstad, vooral doorgaande wegen zonder uitzicht. We kiezen een wegrestaurant waar vooral Tsjechen uit de buurt zitten te eten en moeten met handen en voeten én Google Translate bestellen. Na de overigens uitmuntende lunch zoeken we een camping en komen uit op de Autocamping Žamberk.

We rijden over de D312 wat een verrassend leuke weg is naar de camping, waar we een blokhutje nemen. Bij de recensies stond dat er een wasmachine én droger aanwezig is. Helaas, we zitten met een flinke lading natte was en er is geen droger op de hele camping te vinden. Nu maar hopen dat alles droog is voor we morgen weer vertrekken…



Dag 16: Meters maken…

Het bleek een goede beslissing om te slapen in een hut. Het is koud en nat geweest vannacht. Nog niet alle kleding is droog, maar droog genoeg en we moeten hoe dan ook verder. Nog een keer onder de douche, koffie zetten, inpakken, vertrekken.

Het eerste stuk rijden we binnendoor. Het is een prachtig gebied. Dochter D geeft echter te kennen toch wel heel graag naar huis te willen. Misschien is ruim twee weken van huis ook wel lang, zeker als er een geliefde thuis wacht en je broer en je vrienden en thuis.

We stellen de Tomtom in op snelste route naar huis tijdens de lunchpauze en zetten de ‘vermijd snelwegen’ uit. Binnen anderhalf uur rijden we de grens met Duitsland over (via Polen). We laten het land met kastelen en torens achter ons en komen binnen in bekend terrein.

Het is wel even schrikken als de drie kopjes Cappuccino 12 euro blijken te kosten, daar hadden we de laatste dagen een complete maaltijd voor.

We zetten koers naar Leipzig, maar dat halen we niet vandaag. Tijdens een korte pauze klagen we alle drie flink gaar te zijn en het leuk te vinden zo. We zoeken een camping in de buurt en rijden de 45 km die daarvoor nodig zijn. Het is 28 graden en warm in de zon.

Op de camping in Colditz is geen beheerder te vinden en na drie keer bellen en 15 minuten wachten, zetten we ergens op het terrein onze tenten op. Voor 25 euro kunnen we staan en we schrijven ons in zodra er beweging komt bij de receptie. Een jonge Brit, die ook op de motor reist, komt bij ons op het veldje staan.

De laatste keer tent opzetten, spullen uitladen, bed oppompen en midden in de nacht op je slippers door nat gras naar het toiletgebouw.

De volgende ochtend vertrekken we richting huis. Thuis aangekomen blijkt de reis op 50 kilometer na 5000 kilometer geweest te zijn. Geen pech gehad en ook geen onvriendelijke ontmoetingen met de politie waar men ons voor de reis voor gewaarschuwd had.

Als met al een prima vakantie, het plannen maken voor 2018 kan beginnen. Het woord Albanië is al gevallen, maar of dat gaat lukken is de vraag.

Leuk om jullie reisverslag om te lezen.

Leuk verslag. Zo zie je maar weer dat de alp de betere keus is voor dergelijke reizen.

Nog een paar foto's


Bij de autotrein


Transalp op de trein


Creatief helm opladen


Onderweg


Plein in Sibiu


Adriaan_XL700V & Dochter D op de Transfagarasan


Transfagarasan


Het doel...


Uitzicht onderweg


Onze Redverz tent, ik heb geen aandelen maar een van de beste aankopen ooit


Duitse invloed in Roemenië


Eindeloze bossen en meren


En natuurlijk bergen en rotspartijen


Cabana op een camping


Sighisoara


Asbest? Valt best mee...

Mooi verslag en foto’s Adriaan  Bedankt voor het delen hier!

Topverslag !. Meer leden zouden hier een verslag moeten plaatsen. Fraaie reis. Op dag 12 of 13 staat 'Ukraine' in de titel, wat bedoel je daarmee, komt verder niet meer voor in de tekst volgens mij ?.
Welke navi hadden jullie ?. Nog wat plus- en minpunten voor de transalp ?.

Topverslag !. Meer leden zouden hier een verslag moeten plaatsen. Fraaie reis. Op dag 12 of 13 staat 'Ukraine' in de titel, wat bedoel je daarmee, komt verder niet meer voor in de tekst volgens mij ?.
Welke navi hadden jullie ?. Nog wat plus- en minpunten voor de transalp ?.

Inderdaad stukje tekst vergeten...



We hebben een stuk over de 185 gereden (de witte weg op kaart), waarbij je de Oekraine bijna kunt aanraken omdat de grensrivier daar nog erg smal is. Bijzonder om zo langs de buitengrens van de EU te rijden.

Als navigatie hebben wij beiden een Tomtom 410. In voorgaande jaren had ik de 410 en mijn vrouw een Garmin. Dat is niet handig en daarom hebben we besloten beide dezelfde te nemen. De bedienbaarheid en life time kaartupdates hebben gemaakt dat de keus op de Tomtom gevallen is.

Pluspunt van de Transalp vind ik dat er ruime koffers (Heavy Duties) op passen, geeft wat ruimte als je met z'n drieën bent.

Leuk om te lezen!! Dank voor het delen, ik krijg gelijk weer zin in een reisje!!!!