Graag maak ik even van de gelegenheid gebruik om mezelf voor te stellen.
Ik heet Jeroen, ben 52 jaar oud en rijd motor sinds mijn 18e, ik ben zo lang ik me kan herinneren helemaal gek van motoren en ik heb mijn rijbewijs 3 maanden na mijn 18e verjaardag gehaald (in 1 keer uiteraard, wat toentertijd niet zo moeilijk was als tegenwoordig)
Ik heb in de jaren vooral supersport gereden, mijn eerste officiële motor was een Honda CB550F1 Supersport, dat was (volgens mij) tevens de allereerste motor die van de fabriek uit Supersport heette.
Ik heb ook aan motocross gedaan, maar dat was niet zo'n succes, op een kwaaie dag ben ik over de kop geslagen en met een wervel fractuur in het ziekenhuis terecht gekomen, adieu cross carrière. Toen ik na mijn revalidatie weer op de crosser stapte voelde ik gelijk dat het niet goed zat en heb het ding verkocht.
Toen ik eenmaal ging samenwonen werd het bezit van een motor in Amsterdam een hachelijke zaak, de buurt waar ik woonde had nauwelijks goede stalling en voor de deur was ook geen optie wegens vandalisme.
Dus was ik even motorloos.
Ook het feit dat ik veel zeil en die twee hobby's nauwelijks te combineren zijn (zomer weekeinden, je weet wel) was de oorzaak dat ik een een lange motorloze periode heb gehad.
Maar dan zit je in de auto, en dan zie je die dingen langsrijden en dan begint het weer te kriebelen...
Dus kocht ik weer een motor, eerst een XL500R waar ik meer aan moest sleutelen dan op rijden en toen uiteraard weer een supersport, een CBR600, daar heb ik jarenlang met veel plezier op gereden.
Maar zo'n sportmotor daagt uit, 100 km/u in de eerste versnelling, even lekker optrekken, ik deed het graag en vaak. Tot ik me besefte dat er twee dingen kunnen gebeuren; of ik raak mijn rijbewijs kwijt, of ik beland weer in het ziekenhuis of erger...
Tot op een goede dag de buurvrouw bij ons in de tuin kwam, haar zoon had een ongeluk gehad op de klimmuur in Spaarnwoude, hij had zijn arm gebroken. Maar zijn motor stond nog daar en ik was de enige motorrijder die ze kende en of ik hem even wilde ophalen en naar huis brengen.
Ja, prima toch, daar ben je buren voor, je helpt elkaar. Dus ik met vader in de auto naar de motor, staat daar een Transalp.
Leuk ding dacht ik, dus ik start hem en een lekkere roffel komt ie tot leven.
Nou ik zal het niet te lang maken, maar ik heb toen een heerlijk ritje gemaakt, wel wennen als je altijd sport motoren rijdt, je zit lekker hoog en hij veert heel comfortabel. Maar waar ik het meest aan moest wennen was het lichte gevoel in het stuur, een beetje wiebelig. Dan stuurde mijn CBR toch meer als een trein, veel strakker.
Maar goed, dat ritje heeft wel mijn ogen geopend.
Toen heb ik de CBR verkocht en heb ik weer een paar jaar niet meer gereden, zeilen weetjewel, dat is tevens mijn passie, ik zeil ook wedstrijden op zee en daar gaat veel tijd in zitten.
Maar nu komt er weer een omslag in mijn leven, een nieuwe baan, na 20 jaar stop ik met de detachering (ICT) en heb dus ook geen lease-auto meer. Mijn nieuwe baan is 20 km van huis, en ik heb mijn vrouw kunnen overtuigen dat ik dus liever op de motor woon-werk verkeer ga doen.
Die TA is altijd in mijn achterhoofd blijven hangen, en na wat zoeken op het net (oa deze site) is mij de betrouwbaarheid van de TA opgevallen. Dat ding schijnt het altijd te blijven doen.
Dus op marktplaats gezocht en gewacht tot er een geschikte fiets langskomt. Mijn budget is niet zo heel erg groot, dus het wordt sowieso een oudje.
Ik vindt het model vanaf 1994 het mooist, mooier dan de oer TA en ook mooier dan de nieuwere.
Ik heb een 94'er gevonden, en heb hem van de week opgehaald.
Wat rijd 'ie lekker!
Maar wat heb ik mezelf al die jaren aangedaan op die malle sport motoren, stom in elkaar zitten op een fiets waar je de volle potentie alleen op het circuit kan gebruiken.
Verkeersdrempels zijn nu geen hindernissen meer maar gewoon hobbeltjes. in een hoge versnelling langzaam een bocht nemen en voldoende koppel hebben om lekker die bocht uit te komen, heerlijk. Lui rijden, niet hoeven te gassen maar gewoon relaxed toeren. Er is een wereld voor me open gegaan. Deze fiets daagt niet uit, maar nodigt uit, een heel verschil.
Woensdag begin ik bij de nieuwe baas, het ziet er naar uit de de horrorwinter des doods gaat komen, maar ik ga toch op de motor, voorzichtig aan, hij heeft valbeugels voor het geval dat, maar ik was van plan om heelhuids aan te komen.