(..) zie de foto... wat heb je zo aan een autonoom rijdende auto
Ooh aan een motor heb je daar ook niet zoveel.
Delhi is tegenwoordig schoongeveegd en min of meer geordend. Maar ik herinner me de rit door het India van 20 jaar geleden op mijn AT nog goed. Het zijn ervaringen in de uitersten van je emoties. Ik was over de Grand Trunk Road vanuit Islamabad komen rijden op een dag. Het was een levensgevaarlijke rit geweest met een tergende grenspassage, maar tegen schemering bereikte ik zonder kleerscheuren Delhi. Het gezicht zwart van roet en vuil in zweet. Rush-hour. 17 miljoen zielen op een heel klein oppervlak. Allemaal willen ze ergens heen. Lopend, fietsend, met de tuk-tuk of fietsriksja. Auto's, bussen, vrachtwagens, ossekarren paardekarren ezelwagens. Allemaal broederlijk in de zelfde chaos onderweg. Je staat gewoon een uur stil zonder te weten wat er nou aan de hand is. Elke centimeter wordt gebruikt, zowel op als naast de weg. Ik leunde simpel met een zijkoffer tegen de riksja naast me, voeten lui op de pedalen. Of tegen een taxi of vrachtwagen, wat er was. Ik herinner me, in een soort picture-frame, een eindje verderop voor me, in die zee van voertuigen en mensen, een olifant met een kerel op zijn nek. Olifanten staan daar gewoon op de weg, ook in de file. Dat beest stond achter een bus. En die bus schokt een halve meter vooruit, die olifant één stap erachteraan. Bus stopt abrupt weer, boenk - olifant achterop die bus.
Maar, het hele land was zo. Je kon je een hele dag door dat verschrikkelijke verkeer heen wurmen en tegen de avond had je maar 125 kilometer afgelegd, bekaf. Door de smog was het 24/7 mistig en zag je maar 400 meter ver. Je eigen schaduw was een half schaduw, terwijl er geen wolkje aan de lucht was. Maar het is ook stom volk. Bij een spoorovergang met de bomen dicht stonden beide partijen te wachten tot ze weer door mochten. Maar, volgepakt van het stof helemaal links, over de hele weg, tot in stof helemaal rechts. Treinen daar rijden maar 30 of soms 5, dus je kon altijd lang wachten tot dat ding es voorbij kwam. Stonden dan 1000 man te wachten. Vrachtwagens, riksja's, tuk-tuk's auto's de hele reut. Het kon geen kant op. Voetgangers en fietsers ontstrengelden zich uit die massa wachtenden en gingen onder die bomen door. Maar nergens is ruimte, alles staat vol. Paasen en meten. Als die trein dan eindelijk voorbij was gingen die bomen open en dan ging alles rijden. 4 meter. En dan stond dat hele spulletje muurvast. Midden het spoor. Met mij erbij. Hoofdschuddend, terwijl ik dit 20 jaar later neerschrijf.
Putdeksels zitten niet meer in de weg. Nemen ze mee, omsmelten. Verkeersborden worden gebruikt als billboards. Geen verkeerslicht wat werkt, want het wordt toch genegeerd. Straatverlichting altijd stuk. Lastdieren voorbij uitputting drijven tot ze er letterlijk dood bij neervallen. Laten ze gewoon daar en dan op straat liggen. Er zijn dan weer andere mensen die dat opruimen en daar dan weer van leven. Ik herinner me een verhaal met een vrachtwagen ergens. Liet me er niet voorbij. Het duurde heel lang. Inhalen in dat soort verkeer is vrij gevaarlijk, maar er achter sukkelen is hinderlijk. En in een flits van een seconde merkte ik nog net op tijd een dood paard wat tussen de achterwielen van die vrachtwagen door kwam. Ik kon dat stomme beest nog maar net ontwijken.
Er zijn mensen die wel eens door Istanbul hebben gereden en dan zeggen dat dat erg is. Dat vond ik toen ook. Maar dat is niet zo. Istanbul is hemels. Tegen de tijd dat je uit Pakistan wegrijdt ben je tot waanzin gedreven. Het kan niet erger, denk je dan. India.
Ik kon er niet aan wennen. Ook niet na maanden. Die niet-aflatende wisseling van emoties, met orkaankracht. Het dreef me tot waanzin. Uitgeput was ik toen ik er vertrok naar Azie. En zó blij dat ik die afgrijselijke hel achter me ging laten. In Thailand is alles georganiseerd. Remlichten doen het, ze respecteren verkeerslichten en er staan strepen op de weg. De lucht is er schoon en helder en het eten is veilig. Ze hadden er zelfs Mc Donalds. Mijn emoties werden er heerlijk met rust gelaten. Maar, na een paar maanden ging ik het missen.
De hel van India op een motor. Like crossing a warzone