Stefan en de expeditie met de Transalp

Thailand
Kilometer: 3.066 (start: 89.030 km, eind: 92.096 km)
Totaal: 34.222 km
Route: Bangkok - Srinagarindra - Mae Sot - Umphang - Chiang Mai - Mae Hong Son - Chiang Mai - Vieng Phou Kha (Grens Laos)
Datum van/tot: 7 Januari ‘24 - 14 Februari ‘24
Vervanging/reparatie:
Stefan: Voorband, Achterband, Voorwiellagers, spanningsregelaar (meette 15.3V bij 5000 rpm, remblokken V+A, remolie V+A, Ketting (tandwielen met geen mogelijkheid gevonden), Carbs gereinigd, Kleppen nog OK, nieuwe bougies
Martine: Voorwiellager (alweer), balhoofdlager, relais brandstofpomp
Overnachtingen:
Wildkamperen: 0
Camping: 2
Hotel: 37

Samenvatting:
“Sawasdee khrap! Willen jullie thee? Warme thee? Daar doen we niet aan.”
Een meer abrupte overgang met de Chaitour van Pakistan, India en Nepal kan bijna niet. De thee is ingeruild voor een bananenshake van de straat.

Geteleporteerd van de verre recessen van de koude Himalaya naar het warme klimaat van Thailand. Al lang fantaseren we over Thailand en haar romantische en idyllische stranden. De laatste keer onderdompelen in de zee was Griekenland, 25.826 km geleden op 22 april 2023.

We ervaren een inverse cultuurschok. Thailand voelt als de Aziatische variant van de VS met Bangkok als futuristische metropool. Toerisme is in overvloed. We zijn hier weer een commodity en gaan op in de anonimiteit van de massa.

Ik probeer de letters van de menukaart te ontcijferen. De ober komt aangelopen en zijn reactie is onverwachts prompt. Hij de menukaart voor me om. Alles ondersteboven, zo voel ik me nu ook.

Boete?
“Staan blijven! Laat je rijbewijs zien!” We zijn in een Thaise politiefuik gelokt. Geen mogelijkheid om te ontsnappen. Ik weet al wat er gaat komen, treuzel met mijn portemonnee, en ik toon de agent mijn Nederlandse rijbewijs. “Je internationale”. Die hebben we nou net niet bij ons. Een kilometer door de stad rechtvaardigt voor mij niet om continu alle papieren mee te slepen. Een vriendin die mee is heeft als enige alle papieren op orde.

Terwijl de agent mijn boete uitschrijft, is Martine in felle discussie met de andere agenten. We hebben in de afgelopen maanden veel ervaring opgedaan met ambtenaren. Die resulteren vooral in badcop/badcop situaties.

Met al onze charmes proberen we de agenten te overtuigen dat onze Internationale Rijbewijzen in het hotel liggen. Ons voorstel dat onze vriendin ze ophaalt wordt geweigerd. Toch sjeest ze ervandoor. Na een kwartier komt ze met de rijbewijzen. We tonen met een grijns onze documenten en de agenten verscheuren de boete.

Wat is onze les? Geen idee. Die Internationale Rijbewijzen kostten ons een klein fortuin van 80 euro per persoon, en pas na 331 dagen wordt er een keer naar gevraagd. Dat staat in een schril contrast met de 12 euro boete. Onze reactie is dan ook meer symbolisch dan financieel. We zijn vrijgesproken van onze enige boete van het afgelopen jaar.

Route 1090
De route 1090 voert ons van Mae Sot naar een doodlopend einde bij de dichte grens met Myanmar/Burma. We slingeren de motoren over een wirwar van duizelingwekkende wegen, op en neer als een achtbaan door de steeds dichter begroeide heuvels.

Onze aanname dat er in Thailand geen offroad jungle paden te vinden zijn is snel ontkracht. Na 217 kilometer slaan we af en volgen een offroad track dieper de jungle in. De afslag van de asfaltweg opent een portaal naar een Thailand vol met jungle trails waar we geen toeristen meer tegenkomen. Omringd door kilometers aan dichte jungle, bewoond door een paar verspreide stammen en slechts bereikbaar via dit smalle modderpad. De jungle soundscapes werken hypnotiserend.

Badend in het zweet ploegen we door de jungle en bereiken Mae Chan: een gehucht met karakteristieke bamboehuizen, een tempel en een kerk. Ruige karstbergen en palmbomen vormen het decor. Vanuit het dorp kronkelen twee wegen verder. Als we de tijd hadden zouden we die tot het einde volgen. Maar het is al laat. In de schaduw van de bergen en de ondergaande zon is de warme lucht veranderd in koele vochtige lucht. We draaien om. We hebben onze “motorcyclelust” weer te pakken.

Veerpont
“Weet je zeker dat het hier is?” We rijden een dichtbegroeid pad uit en belanden bij de oevers van een meer. Volgens Google Maps meert hier de veerpont aan maar het ontbreekt aan elke vorm van infrastructuur.

Bij het lokale restaurant informeer ik en na veel handgebaren belt de eigenares de kapitein van de veerpont. “Hij komt eraan”. Geduldig wachten we bij de oever. Een half uur verstrijkt als een pick-up met twee waterbuffels arriveert. Meer gegadigden, dus het wachten zal niet lang meer duren. Pas anderhalf uur later zien we een stipje op de horizon. De gebeunde maar behoorlijk zeewaardige pont meer aan en we rijden onze motoren het dek op. Opeens komen nog een stuk of 5 andere voertuigen tevoorschijn, en we kunnen vertrekken. De schommelingen en gebrom van de motor van het schip hypnotiseert ons in slaap. Voor we het weten is de pont overgestoken en na 4 uur rijden we de oever op.

Mae hong Son loop
Een korte pauze bij een uitkijkpunt. De ondergaande zon projecteert een oranje gloed over de omringende heuvels. De hele dag genieten we van een eindeloze compositie van vloeiende s-bochten met prachtige vergezichten. De ondergaande zon in ons gezicht schudt al onze zorgen van ons af. Bijna alle dan, de Thaise honden en hun grillige gedrag terwijl ze midden op de weg liggen te zonnebaden vormen gevaarlijke situaties. "Nu we in Thailand zijn, kan ik me de Elspeth-situatie helemaal voorstellen". zegt Martine, verwijzend naar de legendarische vrouw die in 1982-1984 de wereld rondreed op haar motorfiets en een hond aanreed in Thailand.

We zien twee Thaise mannen bij het uitzichtpunt, roerloos starend naar het panorama. Een blikje bier in hun hand. Als we naderen draaien ze zich naar ons toe. Het is hun favoriete halte op hun dagelijkse woon/werk route naar Chiang Mai. Vandaag is het woensdag. Toch begrijp ik de aantrekkingskracht van hun bier deze avond. En naast al het andere, voel ik me een beetje jaloers. Ons uitzicht over de skyline van Rotterdam en de Maas is prachtig, maar onvergelijkbaar met hier.

Ze bieden ons een biertje aan, maar dat slaan we af. We moeten nog rijden. We moeten nog rijden. Zij ook. Opnieuw staren ze naar het uitkijkpunt, als een shrine om te bidden voor een behouden vaart. Ze steken een sigaret op, starten hun motor, zwaaien en rijden weg over de horizon.

Grensgebieden
In de afgelopen maanden hebben we bewust of per toeval een groot aantal grensdorpen en -gebieden bezocht.

Verschillende typologieën als gevolg van een onzichtbare lijn in het landschap die haar sporen toont. Enorme stroken niemandsland, met als pronkstuk de Wakhan Corridor als buffer tussen het oude Britse Rijk en Russische Rijk. Deze 50km strook in Afghanistan sluit Centraal Azië af van Pakistan, waardoor we 1000 km via China moesten omrijden.

Meestal volgt de grens een natuurlijke topografische lijn, behalve India en Pakistan. De grens is op een kaart getrokken, met een meter buffer tussen de grenshekken. Het meest ongemakkelijke stuk niemandsland, waar we een half uur vast stonden omdat de Indiërs de stempel van de Pakis niet accepteerden. Onze motoren bevonden zich in Pakistan, niemandsland, en India tegelijk.

Een scheidslijn die leidt tot enclaves van gevluchte etnische bevolkingsgroepen. In Thailand leeft een groep van de Karen tribe in verschillende dorpjes in de jungle, gevlucht uit Myanmar. In Noordelijke provincies van Nepal, zoals de Manang vallei, hebben Tibetanen zich gesettled. En nu zijn we beland in Ban Rak Thai, een Chinese enclave met vluchtelingen uit Yunnan tijdens het Mao tijdperk.

De aantrekkingskracht van dit kleine dorpje in de backcountry is niet de eeuwenoude opiumproductie, maar de thee. Het is niet alleen een enclave van etnische Chinezen in Thailand, maar ook van Oolong thee in een land vol met iced thee en koffie.

Na de pauze vervolgen we onze route richting de grens met Laos.

Weer een mooie episode van jullie trip. Mooi hoor!

+1 Geweldige reis!

Smullen. Kan niet wachten op jullie nieuwe post

Laos
Kilometer: 2.547 (start: 92.096 km, eind: 94.643 km)
Totaal: 36.769 km
Route: Vieng Phou Kha - Muang Khua - Nong Khiew - Luang Prabang - Vang Vieng - Thakek - Saang - Nakasong
Datum van/tot: 15 Februari ‘24 - 4 Maart ‘24
Vervanging/reparatie:
Stefan: Luchtfilter ontstoft (meerdere keren)
Martine: Relais brandstofpomp
Overnachtingen:
Wildkamperen: 0
Camping: 4
Hotel: 16

Samenvatting:
Iedere dag starten we met onze rituelen en prioriteiten op basis van onze eigen conditie, de motor, eten en water.

Onze eigen conditie is wat genegeerd de laatste maanden. Beiden zijn we tenminste 5kg afgevallen, en weeg ik nog slechts 68kg. Waar ooit mijn rondvormige bil zat, zijn nu alleen bekkenbotten over. We halen nog elke dag het maximale eruit maar merken ook de tol die het eist.

Wat betreft de motoren balanceren we continue tussen perfecte performance en “er wel uitkomen” met de spullen die we hebben of lokaal kunnen kopen. De kans op gear falen vergroot continu met elke gereden kilometer. De resterende tijd voor contingencies wordt met het naderen van de deadline voor shipping steeds kleiner. Als er nu iets substantieels stuk gaat is het klaar. Geen tijd meer voor wachten op nieuwe onderdelen. Alleen zijn sommige consumables niet verkrijgbaar en loop zowel ik als de motor op mijn tandvlees.

Iedere dag voel ik meteen de totemkracht van de motor. Een vorm van selectieve animisme waar ik nooit volledig uit zou groeien. Ze hebben ons zover gebracht. Ze voelen als meer dan puur een machine. We rijden om de finish te halen en we zullen het halen ook!

Intercom wegen, muziek wegen, podcast wegen
Onze perceptieve systemen worden beïnvloed door de veranderingen in onze omgeving. Ons brein registreert tijdens het motorrijden inputs bij een bepaalde omgeving, route, of verkeerssituatie. De staat van ons brein past zich vervolgens aan de intensiteit die we ervaren. Na een jaar op de weg kunnen de assessment van intensiteit en de input op onze neurale breinactiviteit grofweg in drie wegtype/routes classificeren.

Type I: Intercom-wegen: Deze classificatie spreekt voor zich, en bevat voornamelijk de offroad routes of drukke steden die veel concentratie en/of communicatie vereisen. Waar ik Martine veelal breedsprakig commentaar voorzie van alles om ons heen. Zie het als een equivalent als de muziek zachter zetten in de auto als je na een lange snelwegrit de parkeerplaats oprijdt.

Type II: Muziek-wegen: Glooiende routes waarin we met 75% van onze concentratie kunnen cruisen, in een meditatieve staat. Muziek vormt een enhancement van de ervaring. Met onze gedachten duiken we weer in een trance en smelten we samen met de motor.

Type III: Podcast-wegen: als de weg zo eentonig en inspirerend is, of de omgeving zo stabiel is dat onze systemen van percepties nagenoeg afsluiten. Martine heeft gisteren meer van de AIVD geleerd dan dat ze de omgeving tot zich heeft opgenomen.

Mijn persoonlijke voorkeur gaat toch wel echt uit naar een Type I. Zoals vandaag onze dagexcursie door het Nam Ha park.

Vergane glorie
Routes en knooppunten gedreven door historie vormen de rode draad in onze expeditie. Met de opkomst van nieuwe handelsroute is de Silk road in volledig verval geraakt. Voor de jaren ‘70 hippies was deze route via de toenmalige Sovjet 'Stans' ontoegankelijk, en volgden ze de Hippie trail via Afghanistan als belangrijke doorvoer in Azië.

Maar ook recentere voorbeelden van vergane glorie: In Pakistan refereerden veel mensen naar de ‘toeristische’ periode voor 9/11. Tonsai Beach in Thailand was verlaten en heeft COVID nauwelijks overleefd. In Tajikistan arriveerden we bij de ‘Pamir Lodge’, ooit een overlanders’ hotspot, op een volledig verlaten plek.

En nu Vang Vieng, ooit het party middelpunt van de banana pancake trail, nu slechts een schim van over. Faciliteiten gebouwd voor een veelvoud aan toeristen, maar ook hier worden we verwelkomd in een nagenoeg desolaat dorp. De “ooit was het beter” vibe resoneert in alles om ons heen.

Tegelijkertijd zullen we ook op locaties zijn geweest die zich opmaken voor toerisme zoals Oezbekistan en Georgië opkomen als toeristische plekken.

Verdwaald
“Hmm, we staan weer op iemands rijstveld”. We worden omringd door de iconische karstbergen van Laos, wolken hangen laag en de vochtigheidsgraad stijgt naar 100%. Wij zijn beiden doordrenkt van het zweet.

20 kilometer terug hebben we een afslag genomen die op de kaart een afsnijroute leek. De rijstvelden zijn opgedroogd, we zijn buiten het seizoen. Twee paden lijken uitweg te bieden en ik kies de breedste. Twee kilometer later kom ik bij een gesloten hek. Het tweede pad is een dichtbegroeide single trail door modder en muggen. We stoppen als we een Laotiaanse vader met zijn zonen over een hek zien klimmen. Ze glimlachen en zwaaien. Ik strompel van de motor af en sjok door de kniehoge rivier om bij het hek te komen. Deze eindigt in een moerasveld en ik zie de tractor van de familie vastgedraaid staan op het veld. Hier is met geen mogelijkheid doorheen te ploegen.

Ik probeer de Laotianen uit te leggen waar we heen willen, maar net als de route is de taalbarrière onoverkoombaar. De jongen kijkt mee op de kaart en gebaart dat we om moeten rijden via onze weg de vallei in. Hier loopt de weg dood. Tot zover de afsnijroute.

Pech?
“Hij start niet meer”, we kijken elkaar beduusd aan. De Himmy had de afgelopen dagen al startproblemen. Met deze buitentemperaturen een ongewoon fenomeen. Maar nu, op een willekeurige plek in de middle of nowhere in Laos is er geen beginnen meer aan.

Methodologisch werken we de lijst af: accu geeft 12.5V, brandstof aanwezig, bougie ziet er goed uit, op dashboard lijkt zijstandaard-sensor te werken, brandstofpomp werkt, neutraal-sensor werkt. Na 2 uur trial-and-error zakt de moed in onze laarzen. Het begint te schemeren, en we besluiten de motor te duwen naar een homestay een kilometer terug. Thailand is aan de andere kant van de Mekong rivier, en op nog geen 15 kilometer afstand is een Royal Enfield workshop, maar er is geen mogelijkheid om de grens over te steken.

Het is heet en we vegen de stof van ons gezicht. Martine zet de hulplijn in en op Reddit is iedereen overtuigd van dat de zijstandaard sensor het probleem is. Met ontkoppelde sensor geen geluk. Relais vervangen, geen resultaat. In een ultieme poging probeert Martine alle combinaties van relais die we nog reserve hebben. Na de 3e combinatie start de motor direct en slaat niet af in versnelling. Een dag ploeteren omdat zowel de relais op de motor als de reserve relais stuk waren.

Ho Chi Minh Trail
We zitten aan de dinertafel in de jungle met een groep ervaren cavers bij de Xe Bangfai Cave. Met passie vertellen ze over hun leven en alle verschillende complexen in de wereld. De grot waar we nu zijn ligt 200 km van de gebaande paden en ook dit bevestigt een belangrijk element van onze expeditie: vanaf nu reizen we altijd met eigen vervoer.

Samen met een van de groep, een Amerikaan die hier al jaren woont en het gebied in zijn geheugen gegrift heeft staan, zetten we een route uit langs de Ho Chi Minh Trail. 400 kilometer door afgelegen wegen in Laos.

De stoffige offroad tracks volgen een rivier en komen langs kleine tribal dorpjes waar de kinderen naar buiten rennen om te zwaaien. Karstgebergte en vergezichten vormen het canvas. De trail kruist de rivier meerdere keren. Soms wel 20 meter breed. We duwen de motoren door het water. 150 kilometer van asfalt verwijderd dus we minimaliseren onze risico’s.

We merken een steeds hogere dichtheid aan dorpjes. Een slachting van een varkentje op de weg. Iedereen kijkt vreemd op van onze aanwezigheid. Ook in het droge seizoen hebben de vrachtwagenchauffeurs het moeilijk. Deze wegen zijn onbegaanbaar tijdens het regenseizoen. We stoppen bij een kruispunt met waarschuwingsborden van UXO (unexploded Ordnance) in de regio. Het ligt hier vol aan bommen van de Vietnam oorlog, en nog altijd zijn veel gebieden buiten de wegen te gevaarlijk om zomaar te doorkruisen. Kamperen is hier absoluut onmogelijk.

Langzaamaan wordt de kwaliteit van de weg beter, totdat we na honderden kilometers weer op asfalt aankomen. En zo zakken we af richting de grens met Cambodja, het laatste land van de expeditie.

Heerlijk verhaal weer Stefan!

Cambodja
Kilometer: 1.027 (start: 94.643 km, eind: 95.670 km)
Totaal: 37.796 km
Route: Stung Treng - Phnom penh - Koh Rong - Grens Thailand
Datum van/tot: 4 Maart ‘24 - 17 Maart ‘24
Vervanging/reparatie:
Stefan: n/a
Martine: Kofferrek
Overnachtingen:
Wildkamperen: 0
Camping: 2
Hotel: 10

Samenvatting
“Nou dat ging soepel” concludeert Martine als we Cambodja inrijden via de “meest corrupte grensovergang (ter wereld?)”. Zelfs na zoveel nieuwe landen blijft het gevoel van de eerste paar dagen in een nieuw land onwennig. Verkeer rijdt anders, wat de eerste week het gevaarlijkste maakt. De normen en waarden verschuiven. Culinaire verschuivingen. Bij het vaststellen van ons nieuwe ontbijt ritueel voelt het alsof we mayonaise zonder patat bestellen. Na een paar dagen komen we erachter hoe iedereen rijdt, doet, en eet.

Phnom Phen
“Hij start niet”. Ook dit keer niet mijn woorden maar Martine over de himmy. We hebben vijf dagen verbleven in een guesthouse. Midden op straat openen we het zadel en direct komen meerdere geïnteresseerde mannen aangesneld. Onze gele kentekens vallen overal op en zijn indicatief dat we ver van huis zijn. We zijn absoluut niet de enige westerlingen, maar door het feit dat we hierheen zijn gereden in plaats van gevlogen, waarderen de Cambodjanen onze aanwezigheid.

Door alle trillingen en stof waren de connectoren naar de accu losgetrild. Met twee slagen draaien start de motor en starten we onze dag rit richting de kust.

Onrecht aan het land
We waren ervoor gewaarschuwd, maar de wegen in Cambodja waren nog in redelijke staat. We houden het maar op het feit dat onze motor rijskills de laatste maanden significant zijn gegroeid.

Het verkeer is intensiever, mede door de vele vrachtwagens richting Sinouakville: onze bestemming. Vrij roekeloos haal ik de trage vrachtwagens in over de vluchtstrook. Beiden zijn we benieuwd hoe we ons aanpassen aan het verkeer in Nederland.

Qua motorrijden vinden we Cambodja saai. Of dit echt zo is, of het komt omdat Laos een highlight is en we op zijn, komen we achter als we bij een tankstation met twee Duitsers in gesprek raken. Ze zijn ingevlogen naar Cambodja en hebben een motor gehuurd. Ze rijden op hun XR 14 dagen door Cambodja en vinden het fantastisch.

Ik houd gelukkig mijn snobistische opmerking voor me. Het ligt absoluut aan ons: onze bagage van het afgelopen jaar en het ontbreken van motivatie om nog het maximale uit het land te halen. We doen onrecht aan het land door te oordelen, want de oorzaak ligt bij ons.

Laatste tentrol
“Dit is de laatste keer dat we de tent hebben opgezet!” Het gegeven daalt in. In trance staren we vanuit de tent hoe de azuurblauwe golven uitrollen op het witte zand.

De tent heeft in de 96 nachten van het afgelopen jaar behoorlijk wat meegemaakt: van besneeuwde hoogvlakten tot zonovergoten stranden, van gortdroge woestijn tot zwetende jungle. Ook ons kampeergedrag is met de tijd veranderd, maar ook ons leven van avontuur in de 21e eeuw ontkomt er niet meer aan: zelfs wildkamperen is volledig gedigitaliseerd.

Apps als iOverlander en Park4Night hebben ons in de verste uithoeken van het continent naar de meest idyllische kampeerspots geleid. Ook als we hun begeleiding eigenlijk niet nodig hebben. In Tajikistan, na het doorkruisen van kilometers uitgestorven landschap, arriveren we op een spot waar precies twee andere tentjes voor hun bivouac staan.

Na drie dagen paradijs rol ik de tent voor de laatste keer op. Net als onze motoren een van de weinige constanten van het jaar.