Stefan en de expeditie met de Transalp

Hi!

Ik ben Stefan en ben sinds kort ook lid van deze club! Heb de motor (1996) een paar dagen na behalen van mijn rijbewijs in Juli 2021 gekocht met 48k op de teller. Er mankeerde het een en ander aan en om de motor ook reisklaar te maken heb ik dan ook de nodige reparaties / aanpassingen verricht. Als rijstijl omschrijf ik mezelf als een dromerige romanticus waarbij alle aspecten van het rijden, stoppen en genieten van uitzichten, kamperen belangrijker zijn dan op maximum snelheid door de bochten. Daar is de Transalp dus ook een perfecte machine voor.

In Nederland is het doel van de ritjes altijd een klassiek Nederlands restaurant met Uitsmijter op het menu. Maar de echte reden waarom ik rijd is de lange tochten. Afgelopen zomer de eerste grote tocht gemaakt vanaf Dubrovnik -> Albanie -> Macedonie -> Servie -> NL. Dit was voor ons (mijn vriendin rijdt op een Himalayan) de generale repetitie: houdt de motor het wel, en vooral houden wij het wel? Na 4 weken rijden en 4.000 km verder was het antwoord snel duidelijk: het bevalt zo goed dat de volgende expeditie in Maart vertrekt vanuit Nederland met bestemming Bangkok.

Dus nu druk, druk, druk bezig met alle voorbereidingen, onderdelen servicen (wat niet altijd goed gaat), papierwerk, planning etc. Uiteindelijk is de aanpak dan ook vergelijkbaar met een typisch project; mijn dagelijkse baan dus. Zou moeten betekenen dat dat geen probleem vormt, maar zoals Chris Scott het mooi omschrijft dat net als met 'echte' projectplannen, ook bij dit plan geldt "no plan survives contact with the road".

Veel motor ervaring heb ik dus nog niet, maar zeker wel honger naar avontuur. Heb me aangemeld voor de inspectiedag in Alphen a/d Rijn dus hoop jullie daar te ontmoeten!

Vooropgesteld: van harte welkom Stefan!
En: jij laat er géén gras over groeien zeg
Mooie omschrijving van de rijstijl, maar daarna begon je al over een (mijn inziens) flinke trip.
En het plan om naar Bangkok te gaan; ambitieus en prachtig!
Dat is toch wel NEXT level zeg, en please keep us zo nu en dan posted.
Misschien komen we elkaar voorafgaand nog wel ergens tegen

Hi Stefan,

Welkom hier !
Jij laat er inderdaad geen gras over groeien zeg, met dit soort reizen, super !

Veel plezier hier en met je motor !

Welkom hier Stefan Mooie reisplannen heb je!
Je mag ons hier op de hoogte houden van de vorderingen & uiteraard de reis zelf, we lezen graag mee

Grtz,
René

Hi Stefan,

Gaaf om over je trip te horen! Ik kom zelf 2 a 3 keer per jaar in Albanië en rij dan aardig wat rond daar in de auto. Ze kunnen daar aardig... 'vel' rijden, vond je het wat te doen op je motor?

Welkom op het forum. Je zult hier gelijkgestemde reizigers vinden, en een schat aan waardevolle informatie. Hou ons op de hoogte van de vorderingen voor je trip. Heb je al een route in gedachten?

Hoi Stefan. Welkom bij de club. Machtig plan, naar het oosten.
Het is zo dat Elvis' "Burnin' Love toevallig aanstaat hier met dat ik je berichtje lees.
Dat is het gevoel wat bij mij los komt als ik weer over zulke tochten hoor.(Ik rij ook wel eens een stukkie).
Veel succes en voorpret tijdens de voorbereiding en voor later: pas goed op elkaar en deel alle mooie- en niet-mooie momenten!
Geniet! Het is later dan je denkt

Dirk aka Vetjan

Hi allemaal,

Tof zo de reacties te horen! Inderdaad veel voorpret met de voorbereidingen, behalve sommige 'moetjes' zoals de belastingdienst en ander papierwerk , maar dat hoort erbij.

Hierbij een deel over onze route planning: De route hebben we grofweg opgedeeld in 5 'etappes'.
1) Europese Cruise: Rotterdam -> Frankrijk -> Italie -> Griekenland -> Istanbul (5.800 km, Maart t/m April)
2) Anatolian Rock: Istanbul -> Aqtau (4.600km, Mei t/m Juni)
3) Silky Roads: Aqtau -> Oezbekistan -> kyrgyzstan -> tajikistan -> via China -> Islamabad (5.800 km, Juli t/m Sept)
4) Chai Tour: Islamabad -> Nepal -> Kolkata (5.300 km, Okt t/m Nov), dan boot naar Kuala Lumpur
5) South-East Asian Roundabout: Kuala Lumpur -> Thailand -> Cambodia -> Laos -> Thailand -> Kuala Lumpur (6.000 km, Dec t/m Feb '24)

Verdere gedetailleerdere route planning (uiteraard wel al een hoop routes gemarkeerd en POIs opgeslagen) doen we per land vanaf punt van binnenkomst naar punt van vertrek. Alle etappes zijn opgesplitst op 'onzekere' overgangen; eenmaal gestart met de etappe kunnen we die uitrijden, maar tussen de etappes zitten wat onzekerheden.

De eerste voorziene onzekerheid is de route vanuit Istanbul naar Centraal Azie. Op dit moment, hoe vreemd het ook klinkt, is de enige optie via Rusland. Kaspische zee oversteken is nog niet mogelijk omdat Azerbaijan de landsgrenzen heeft gesloten. De optie via Iran -> Turkmenistan -> Oezbekistan ben ik geen voorstander van (veel onzekerheid bij grensovergang, Turkmenistan strikt). Dit deel wordt nog spannend dus. Maar goed, het is net als in het echt gewoon scenario-planning: Istanbul wordt het eerste interim beslismoment in de planning.

Eenmaal in Centraal Azie willen we graag langs de steden van de oude zijderoute. Echter wordt het noordelijk deel van Centraal Azie volledig afgesneden van Pakistan en India door een banaan aan aangrenzende 'lastig te voorspellen' landen van Libanon, Syrie, Irak, Iran, Afghanistan, tot aan China. Tussen Tajikistan en Pakistan ligt een 60-80 km brede strook Afghanistan, de Wakhan Corridor. Zelfs al zou dat geen Taliban gebied zijn ( Link ), is het onbegaanbaar voor de motor. De enige verbinding is China. Daar leefde lang onzekerheid rondom het COVID beleid van China, maar sinds de versoepelingen daar horen we positieve verhalen dat de oversteek van Tajikistan -> China -> Pakistan weer mogelijk is. Dus dit stuk van de route ligt voor nu 'vast'.

De laatste onzekerheid betreft India -> Myanmar. Op dit moment slaan we Myanmar volledig over en plannen we een oversteek met de boot vanaf Kolkata naar Kuala Lumpur.

Wanneer ik de motor volledig heb doorgelopen met de nodige aanpassingen plaats ik weer een update!

Ps. Albanie is erg mooi, maar ik wil daar nog een keer heen als we 'echt' kunnen rijden. Nu veelal op asfalt gebleven. Stukken van de TET die we reden reed ik alsof het mijn enduro mountainbike was... Soms vergat ik dat de motor 200+ kg weegt. Vooral in de scherpe bochten ging dat weleens mis met een "iets" langere remweg.

Hallo allemaal,

Weer eens een update: Service, onderhoud en vervangen van versleten onderdelen. In het handboek staat een handig overzicht per interval. Ik begin vanaf vooraf aan met alles wat er in staat omdat ik het vermoeden heb dat deze machine lang niet onderhanden is genomen voordat ik hem overnam:
- Voorvork: Waarschijnlijk is de voorvork in geen jaren naar gekeken: Glijlagers compleet versleten, De olie uit de voorvork was zwart en had de viscositeit van de 100% pindakaas. Vergelijking met de nieuwe olie was dag en nacht.
- Volledig vervangen van alle vloeistoffen: Flushen van koelsysteem, volledig doorlopen van de motorolie, remvloeistof voor en achter vervangen. Ook hier was duidelijk dat de olien lang niet waren vervangen.
- Stuur vervangen: het huidige stuur was behoorlijk krom na mijn val in Albanië. Ook de hendels vervangen, de vorige eigenaar had goedkope Chinese hendels erop gezet met centimeters speling in de verticale richting.
- Achterwiel en band afgelopen zomer vervangen. De velg begon te splijten. Na Albanië (en de crash) was het nu echt tijd om de voorband te vervangen, die was vlak en op.
- De mudguard bij de achterbrug van mijn mountainbike overgezet. De achterdemper voelde behoorlijk naakt aan van al het opspattende water.
- Bashplate: dat ding van plastic is natuurlijk een grap en doet echt pijn in mijn hart. Maar 150-200 euro uitgeven vindt ik ook onnodig. Daarom heb ik zelf een ontwerp gemaakt obv een ontwerp wat ik kon vinden op internet. 2mm dikke stalen frame met de laser snijder op maat gemaakt (en gegraveerd), na wat las werk past die perfect. Wordt wel nog zwart gespoten. (Foto's worden op 1 of andere manier 90 graden gedraaid)

Nog te doen: Motorblok loopt als een speer, maar ik moet nog een keer de kleppen checken en cilinder compressie doormeten. Kijk wel tegen deze klus op. Vandaar dat ik eerst alle andere dingen heb gedaan om dit zo lang als mogelijk uit te stellen...

Mooie bash-plate zo! Maar had je niet liever eentje van alu gehad? Staal zal het ook wel ‘doen’ maar alu is wat gebruikelijker hè En maakt die €150-200,- nou zoveel uit op jouw totale reisbudget?

Gaaf om allemaal te lezen. Suc6 met alle voorbereidingen!

The Headless Horseman schreef : Mooie bash-plate zo! Maar had je niet liever eentje van alu gehad? Staal zal het ook wel ‘doen’ maar alu is wat gebruikelijker hè En maakt die €150-200,- nou zoveel uit op jouw totale reisbudget?

Haha klopt je hebt gelijk. De voornaamste reden was eigenlijk dat ik via via met de laser snijder wat kon ontwerpen .
Aluminium heb ik inderdaad over getwijfeld maar mijn las vaardigheden zijn niet heel goed dus was staal de veiligere optie voor het laswerk. En ja staal heeft 3* hogere dichtheid dus het is behoorlijk overdesigned.

Hallo allemaal,

Eindelijk wat tijd genomen om wat verslagen op te schrijven van de afgelopen twee maanden.
We zijn nu 7.500 km onderweg, en bijna bij het einde van de eerste etappe.
Hierbij het verslag van de dagen door NL/BE/FR. Italie en Griekenland volgen snel.

Start: NL/BE/Frankrijk
Kilometer: 1.623 km (begin: 58.350km, eind: 59.973 km)
Route: Rotterdam - Brussel - Nice - Sospel (grensovergang)
Datum van/tot: 14 Maart t/m 21 Maart ‘23.
Vervanging/reparatie: Waterpomp begon koelvloeistof te lekken; duur grapje maar een originele besteld en geïnstalleerd.

“Laten we even stoppen bij het tankstation want mijn bagage zit helemaal verkeerd”. Ondanks de exercitie van het proef inpakken stoppen we alsnog 500m van ons huis bij het eerste tankstation. De spanning van vertrek, en ook een beetje mijn ouders die ons graag willen zien vertrekken, leidde ertoe dat we gehaast alles inpakken en nu een herhaling moeten doen.

Ook hebben we last van de uitzettingscoëfficiënt van onze uitrusting, of noem het inpak-inflatie. Alle delen op zichzelf lijken nog wel mee te vallen en we kunnen nog wel wat extra meenemen hier en daar, totdat het geheel samenkomt en nog wat uitdijt, en we tot de conclusie komen dat we veel te veel meenemen. De komende weken moet er minimaal 20% vanaf en we spreken af om elke dag iets weg te doen.

De afgelopen 1,5 jaar zijn we spreadsheet avonturiers geweest. Langzaam maar zeker werd het idee van een motorreis concreter naarmate onze plannen vorderden. In onze grote planning spreadsheet waagden we ons al aan de regio's waar onze route ons doorheen zou voeren. Maar het stond allemaal nog in een spreadsheet en alle planning spreadsheets en dashboards zien er geweldig uit totdat ze daadwerkelijk gebruikt worden.

Na een stop van 30 minuten en het oppompen van onze banden starten we dan echt op de eerste etappe: Brussel. Deze afstand mag dan wel niet zo imposant zijn, het feit dat we na maanden voorbereidingen eindelijk zijn opgestapt voelt als een droom die werkelijkheid wordt. We veranderden van spreadsheet avonturiers in echte avonturiers.

“Het lijkt hier wel een schilderij”
We rijden door een van de vele pittoreske dorpjes waar het lijkt alsof we 200 jaar terug in de tijd zijn gereisd. We wanen ons in een schilderij van een oude Franse meester. Kronkelende wegen leiden ons langs de fraaiste chateaus, kastelen, kerken en wijnvelden.

“Maar wel een uitgestorven dorp”, reageer ik zonder dat ik me er bewust van ben. Er is geen mens op straat te vinden. Ook niet heel gek want we zijn ver van de rest van de bewoonde wereld af. We rijden al een uur via binnendoor wegen en we zijn nog geen Iconische Carrefour of borden naar Péage tegengekomen. Naast de agrarische activiteiten en de lokale bakker (en pizza afhaalmachine?) gebeurt hier bijzonder weinig.

We pauzeren bij een chateau en overleggen over onze slaapplek voor vanavond. Ondertussen stopt er naast ons een dikke Posche met Nederlands kenteken. De vrouw stapt uit, klapt haar telefoonmapje open, en maakt de meest oninspirerende foto van de omgeving die haar totaal geen recht doet. De man blijft geduldig in de auto met draaiende motor zitten, want de vrouw stapt na het maken van twee foto’s weer snel in de auto en ze rijden met een brommende vaart weer weg. “Man als je dan toch zoveel geld neerlegt voor een auto kan een fatsoenlijke camera er ook nog wel vanaf toch?” reageert Martine verontwaardigd.

Een prachtig schilderij, maar we zouden er niet kunnen wonen, concluderen we uiteindelijk. We besluiten verder te gaan naar onze slaapplek in de wijnvelden en worden verwelkomd met een proeverij.

Wildkamperen in de kou
We wildkamperen veel, zowel om kosten te besparen maar ook omdat alle campings op dit moment nog gesloten zijn. Een andere optie is slapen bij de boer, de meeste kijken ons vreemd aan dat wij in Maart met een tent aankomen maar vinden het verder allemaal hartstikke mooi.

Dat kamperen in Maart had ik Martine hier nooit van kunnen overtuigen een aantal jaar geleden. We hebben dit 1x geprobeerd in de Vogezen, wat uitliep op een regelrecht fiasco. Nu slapen we er toch, in ons mobiele huisje van 4 m2 die we elke dag opzetten en weer afbreken.

Overdag is de temperatuur zo'n 10-15 graden. Maar ‘s nachts daalt het tot 5 graden of lager. Zeker in de bergen. Het is nog wintertijd dus rond 18-18:30 is het volledig donker en kruipen we de slaapzak in met: thermokleding, 2 truien, een donsjas, een muts, 2 paar sokken, en nog worden we ‘s nachts wakker van de kou. Maar we wennen er aan, gelukkig ook Martine.

Door de kou en de vroege zonsondergang gaan we ook mee met dit ritme, en slapen we van 21u-06u ‘s ochtends. Volkomen uitgerust na een goede, koude nacht. We openen onze voordeur en de vroege ochtend kou en zonnestralen komen triomfantelijk de tent binnen. Hier kan ik wel aan wennen. Ik ben benieuwd wat voor effect een jaar buiten zijn op ons zal hebben.

Een práchtig verslag van die 1e week Laat de rest maar komen

Supergaaf avontuur en leuk om te lezen !

Italie
Kilometer: 2.559 km (begin: 59.973km, eind: 62.412 km)
Route: Sospel - Genoa - Lucca - Rome - Napels (Boot) - Palermo - Vibo Valentia - Bari (boot naar GR)
Datum van/tot: 22 Maart ‘23 t/m 15 April ‘23
Vervanging/reparatie: Carbs gereviseerd, Cilinder inlaatrubbers vervangen, luchtfilters voor carbs vervangen, choke plunger gefixed (aan de voorste cilinder compleet vastgeroest). Kleppen gemeten en lijken nog goed te staan.

In een maand tijd hebben we ons door vele Italiaanse binnenwegen weten te navigeren: van smalle doorgangen tot uitgestrekte velden, met het prachtige Italiaanse landschap als achtergrond. De nachten brachten we door op veel verschillende locaties, van verlaten boerderijen tot uitzicht op zee vanaf hoge kliffen. We hadden als stelregel om tolwegen te allen tijde te vermijden, en nog meer om langzaam te reizen. En dat is aardig gelukt. Mijn motor heeft uiteindelijk 1,5 week bij een workshop voor reparaties gestaan (voornamelijk wachten op onderdelen) dus we hebben in Italie ook veel niet-motor activiteiten gedaan.

Marmermijn Carrara: “Het is de perfecte auto voor hier", vertelt de tourgids ons met een brede lach op zijn gezicht. De Fiat Panda, langs die Italiaanse kustwegen die we volgden om hier te komen, is vast onderdeel van het straatbeeld. Deze bouliede is zo breed inzetbaar gebleken in haar lange historie dat er zelfs een 4x4 versie van is. We volgen er nu een, die van de eigenaar van de marmergroeven in Carrara. Zij rijdt voor ons in haar spierwitte 4x4 Panda de steile, onverharde kronkelende haarspeldbochten naar de top. Dit keer rijden we niet met de motor maar zitten we in een Land Rover van onze tourgids door deze imposante marmeren bergen.

“Het voordeel van de auto in deze krappe bochten is de kleine draaicirkel en dus gemakkelijk naar boven rijden, daar heb ik in deze grote auto een stuk meer moeite mee” gaat de tourgids door. En inderdaad, onze auto moet een aantal keren steken bij scherpe bochten door naar beneden komend vrachtverkeer. De Panda is uit het zicht verdwenen.

Eenmaal op de top stappen we uit op “afval-marmer”, het restmateriaal van de delf-activiteiten in de vorm van te kleine brokken om nog als dusdanig op de markt te brengen. We zien verderop de witte auto staan, die de zonnestralen net zo hard reflecteert als al het marmer om ons heen. Onze gids geeft aan dat we het marmer als souvenir mogen meenemen, en we besluiten een marmeren plaatje voor ondersteuning van het zijstandaard in zachte ondergrond mee te nemen. Sommige motorrijders lassen een extra plaat op het zijstandaard, anderen nemen de deksel van een jampot of iets vergelijkbaars mee, wij gebruiken vanaf nu Marmer. Behoorlijke upgrade ten opzichte van de tot nu toe gebruikte toegangspas van de Sunday’s.

Eenmaal terug aan de kust valt na het verhaal van de gids de ratio van de Fiat Panda in het verkeer nog meer op. Ik snap het dan ook volkomen: behendig, simpel, eenvoudig te repareren. Het zijn dezelfde factoren die voor mij hebben meegeteld voor de keuze van een 26 jaar oude motor voor deze expeditie. En met een stuk marmer als standaardsteun is die nu ook lekker decadent.

Toscane: “Hey goede vakantie gehad?” Bij de koffiemachine zien we een collega na 3 weken weer op kantoor. Die vraag is een beetje Russisch Roulette: of iemand reageert zoals gehoopt kortaf dat het wel fraai was of, zoals deze collega, weet er maar niet over op te houden. Zelf ben ik van de eerste groep, puur omdat vakanties van anderen me nou niet zo interesseren ga ik er vanuit dat dit een reciprook gevoel is. Niet dus.

De beste man is 3 weken met zijn vrouw naar Italië geweest, en heeft thuis voor vrienden en collega’s een hele slide show in elkaar gezet van zijn vakantiefoto’s. Ik weet er tussenuit te sneaken maar een aantal collega’s komen te laat achter dat zij een kwartier van hun leven kwijt zullen zijn. “Kijk en hier in Siena stond dan een mooie kerk”, vertelt hij vol enthousiasme, en zo ging het wel even door. Het mooiste: hij heeft onder zijn slideshow een oud Italiaans lied gevoegd, om het ultieme “herbeleving-vakantiegevoel” compleet te maken. Na 15 minuten het aangehoord te hebben reageert de andere collega droog “nou wat mooi”, staat op, en haalt in alle verwarring nog maar een nieuwe koffie.

Achja, hypocriet als dat ik ben. Ik kan er nu zo wel flauw over doen maar uiteindelijk zet ik ook video’s en foto’s op Instagram. En we rijden nu letterlijk zelf langs alle stadjes waar de collega zo enthousiast over is, en ik snap het: het is hier bijna magisch.

Etna: “Laten we teruggaan, anders halen we de bus niet meer”. Op 2.900m hoogte schuilen we achter een rots voor de ijzige wind op de wijdste vlakken voor de centrale krater van de Etna. Het is een van de weinige plekken waar we rustig onze lunch konden eten. Martine voelt zich niet optimaal, we zijn vanochtend om 08.00u vertrokken van zeeniveau en komen nu pas aan onze eerste pauze na 1.000m stijgen vanaf de busstop in twee uur hiken. Ze baalt: we zijn te laat om nog de twee-na-grootste krater op te komen, dus we moeten terug.

“Hadden we dan toch met de lift moeten gaan?” reflecteert Martine onze recente besluiten. Wij zijn naar boven gelopen omdat we de lift en 4x4 busrit te duur vonden: ruim 200 euro. Tijdens onze expeditie hebben we in tegenstelling tot normale vakanties een budgettair dieet van 20 euro per persoon per dag. Deze ene excursie zou dus 5 dagen van onze gezamenlijke uitgaven zijn. En dus besluiten we te lopen. Toch betwijfel ik of ik tijdens een normale vakantie anders had besloten. Immers, ik blijf money-conscious, ofwel: gierig.

Geconstipeerde motor: “Zo dikke zwarte rookwolk!” roept Martine als ik de heuvel op haar voorbij scheur. Na een paar sputterende bewegingen lijkt de motor eindelijk weer door te lopen.

De afgelopen dagen merkte ik een steeds hoger benzineverbruik, maar de carburateurs, de boosdoeners, schoonmaken en reviseren is geen taak om als roadside onderhoud uit te voeren. De motor begon steeds slechter te lopen en alle wensen, lieve woordjes, of zelfs slaan totdat ie weer in het gareel staat werken natuurlijk geen van allen. De motor is geconstipeerd. In Genoa mix ik een Italiaanse onleesbare fles met additief in een volle tank. Daarmee startte ik de diarree fase: de motor rijdt nog 1:9 (ipv 1:19) en heeft alle kracht en vermogen verloren. Hij is nog zieker dan voor de behandeling. Maar nu, met de laatste scheet, lijkt het systeem gereinigd.

Ik weet het alleen wel: het is symptoombestrijding. En met een oude motor ontstaan problemen niet in isolatie. Over zo’n periode gaan delen ongelijkmatig achteruit en tasten daardoor andere delen in het systeem aan. Wat dit tijdens de expeditie zo lastig maakt is het anticiperen welke onderdelen moeten worden besteld voor onderhoud. Te veel bestellen is zonde van het geld, maar tijdens onderhoud erachter komen dat iets kapot is zonder reservedelen op voorraad betekent een week wachten. En dat is er nu gebeurd.

Geluk bij een ongeluk staan we in de garage van Pasquale, familie van vrienden van ons. Grommend kijkt Pasquale me aan terwijl we de carburateur op een niet zo’n chirurgische wijze uit het frame tillen. De choke kabel is vastgeroest en breekt af. Daarnaast kom ik er pas later achter dat de membranen van de carburateurs gescheurd zijn. Die zitten niet in de revisie set die ik had besteld. Natuurlijk hadden we dit niet voorzien en we hebben de reserveonderdelen niet. Met gebaren, Italiaans, Frans, Engels en Nederlands als of we een nieuwe zak snoepmix van talen samenstellen, proberen we elkaar oplossingen te verzinnen, maar er zit niets anders op dan de onderdelen te bestellen.

Met gelaten uitdrukking op ons gezicht doen we de TL-verlichting in de workshop uit en trekken met veel lawaai de rolluiken achter ons dicht. Het is al donker buiten. We schudden elkaar de hand en weten we 1 ding: dat wordt wachten.

Een week later zijn alle onderdelen binnen en is de klus snel geklaard, en de motor voor nu weer klaar om verder te gaan. We vervolgen onze tocht richting Bari om daar met de boot richting Patras te varen.

Griekenland
Kilometer: 4.410 km (start: 62.412km, eind: 66.822km)
Totaal: 8.610 km
Route: Patras - Athene - Kalamata - Athene - Thessaloniki - Meteora - Corfu - Thessaloniki
Datum van/tot: 16 April ‘23 t/m 18 Mei ‘23
Vervanging/reparatie: Achterband vervangen, na 13.000km was deze versleten. Achterspatbord/achterlicht vervangen omdat er na aanrijding niets meer van over was. De kleppendeksel pakking van de achterste cilinder lekt sinds een paar honderd kilometer, dichtgemaakt met vloeibare pakking.

Griekenland toonde alle vier de seizoenen in één: besneeuwde bergtoppen, lente kleurrijke bloemen, hete zomer stranden met azuurblauw water, en nou ja, oke misschien niet iets dat ons direct aan de herfst deed denken…

Peloponnese: Zigzaggend rijden we over bochtige wegen door de Dafnon kloof. Dit is zeker een van de hoogtepunten van onze dagen in Peloponnesos. Deze 10 km weg heeft meer haarspeldbochten dan heel Nederland. Ik merk wel dat het linker bochtenwerk beter is dan het rechter, net als op de mountainbike. Het gewicht van alle spullen die we bij ons hebben heeft ook nogal wat invloed op het rijgedrag. Maar we willen zelfredzaam zijn, kamperen, alles aan de motor kunnen repareren en chef de cuisine langs de weg zijn. Dus ja, dat betekent dat we onszelf niet als lichte reizigers beschouwen, maar een beetje meer 'luxe'. Toen we laat in de middag aan onze rit begonnen, hadden we de wegen compleet voor onszelf, op twee kuddes geiten na. We eindigden de avondrit op de bodem van de kloof, zetten onze tent op en sliepen in alle rust in de bergen.

Aanrijding: "oh verdomme..." We naderen een y-splitsing, en Martine rijdt net de hoofdweg op. Ik rem voor een tegenligger. BAM! De blauwe BMW achter me lette niet op en rijdt recht op me in. Het gaat allemaal vrij langzaam en ik hoor de deuk in het spatbord van de bmw gedrukt worden door de klap. Natuurlijk kan ik de motor niet houden en ook die valt op straat.

Twee boeren met een fruitkraam zien het gebeuren en komen te hulp om de motor naar de kant van de weg te slepen. Bij inspectie blijken het achterscherm, de bashplate en de valbeugel de klap te hebben opgevangen. Het achterscherm is volledig verbogen, mijn achterlicht versplinterd, en de nummerplaat eraf. De Kettingkast is krom en moet nog ontdaan worden van een stuk van de BMW. Koppelingspedaal is krom, zijklep bijna in tweeën, en crashbar tas is gescheurd. Bij het openen word ik verwelkomd door een curry geur: ons kruidenpotje is ook kapot. Na de formaliteiten, aangifte bij de politie, kunnen we met een gehavende motor op weg naar Athene. De fiets was al niet de mooiste, maar nu is hij nog meer toegetakeld.

Visa en Nummerplaat verloren: “Meneer u heeft een fout gemaakt bij de applicatie en deze kan ik niet inchecken”. De vrouw achter de balie kijkt me met lede ogen aan: ik heb mijn naam verkeerd gespeld en omdat het vrijdagmiddag laat is moet ik een nieuwe afspraak voor maandag maken. Ik ben zichtbaar gefrustreerd met de situatie: de expeditie heeft een valse start gemaakt en dit is het zoveelste ding waardoor ik denk dat we tijd “verliezen”. Ik geef een hoop oorzaken de schuld maar uiteindelijk ligt het volkomen bij mezelf. Dit is gewoon onzorgvuldigheid. Na een herhaling, met dit keer een goed gespelde naam, ontvangen we een week later onze visa.

We hebben al een paar dagen overleefd zonder een significant incident. Martine en ik rijden op de tolweg (ja we breken onze regels) richting Thessaloniki en moeten opschieten om op tijd aan te komen bij een visa center om ons andere visa aan te vragen. Op het moment dat ik het zei krijg ik direct spijt en ben ik bang dat ik de boel jinx. De fender is nog niet gemaakt en ik heb via de Facebookgroep van de Griekse Transalp een contact gevonden om de fender te vervangen.

Bij een diepe put in de snelweg zak ik volledig door de achtervering en poef, daar verlies ik mijn nummerplaat. Bij het tolpoortje rijdt Martine alvast door en blijf ik wachten op de politie. Ze hebben een servicewagen langs de route gestuurd om te zoeken of ze de nummerplaat nog vinden. Na 30 minuten wachten kwam het nieuws waar ik bang voor was: niks gevonden.

Met hoge snelheid, voor zover de Transalp dat aankan, rijd ik richting Martine in Thessaloniki om de visumaanvraag in te dinen. Maar we komen helaas te laat om de fouten in onze aanvraag nog te verbeteren en moeten de dag erna terugkomen. Ook krijgen we te horen dat we 10 werkdagen moeten wachten op ons paspoort, in plaats van de versnelde procedure van 2 dagen, en het hoogst onzeker is of we een visa krijgen. We hebben weinig alternatieven en in een ultieme poging om al onze opties uit te spelen gaan we akkoord.

In diezelfde gedachte besluit ik nogmaals langs de plek te rijden waar ik vermoedelijk de kentekenplaat ben verloren. Het is een snelweg stuk van ca. 15 km. Na de eerste poging kom ik niets tegen. Een nieuwe plaat in Griekenland regelen zie ik behoorlijk tegenop en in een wanhoopspoging rijdt ik de ronde nogmaals. Op het allerlaatste moment dat ik het bijna wil opgeven, zie ik daar een gele glinstering.

In Griekenland rijden veel Transalps, en terwijl ik zigzag door Athene met een nieuwe achterband, en natuurlijk de volle bepakking trekken we veel bekijks van andere motorrijders. Bij een stoplicht stopt er iemand naast me met een andere Transalp. We praten even en hij blijkt lid van de Griekse Transalpclub. Ik vraag hem of hij kan helpen met mijn fender, en hij stelt voor een oproep te doen op de facebook groep. Zo kom ik terecht bij een hulpzame en gastvrij lid in Thessaloniki. We fixen ter plekke de nieuwe fender en de motor ziet er beter uit dan ooit! Hij nodigt ons ook uit om het weekend mee te komen richting Meteora waar hij met een groep gaat toeren. Dit stond al op onze planning dus we gaan graag akkoord.

Meteora: Het is koninginnedag 1992 of 93, ik weet het niet zeker meer want ik was nog erg jong. In de wijk werd een optocht georganiseerd en ik reed met mijn vader voor het eerst mee op mijn oranje versierde fiets. Alleen fietste ik dus nog niet zo snel, en al gauw bungelden we achteraan het peloton. Het lukte me niet om de groep bij te houden, en iedereen raakte uit het zicht. “Laten we maar teruggaan, volgend jaar nog een kans” probeerde mijn vader me nog op te peppen.

Vandaag rijden we met een grote groep motorfanaten door Meteroa. Via een aantal opvolgende toevalligheden zijn we uitgenodigd om een dag mee te rijden. Op de krappe bergwegen rijden we midden in de groep, maar eenmaal op een ontsluitingsweg gaat de snelheid omhoog en lukt het ons niet meer de groep bij te houden. De meesten rijden op een motor met 2 a 3x zo veel vermogen, en rijden met gemak 140km/u. Wij rijden met volle bepakking en op 110 km/u op de limieten van onze motoren. Na 5 minuten zijn we onze voorgangers kwijt en opeens moet ik denken aan de Koninginnedag optocht van vroeger, enigszins verbaasd door mijn eigen geheugen die op dit moment deze relatie legt.

Een paar kilometer verderop zien we tot ons geluk de groep staan te wachten. We zijn weer bij de bergen en dus kunnen we het tempo weer goed volgen. Naderhand worden we als dagafsluiting door onze Griekse vriend met alle gastvrijheid uitgenodigd voor lunch en nemen we afscheid.

Ik weet niet of ik na de ‘92/’93 rit ooit nog heb meegedaan aan de optocht, maar in ieder geval voelde dit als de herkansing die mijn vader me toen heeft beloofd.

We vervolgen onze weg naar Corfu, waar we een paar dagen zullen blijven wachten op de visumaanvraag. Na twee weken wachten kregen we eindelijk bericht dat we onze paspoorten kunnen ophalen. Met het Russische visum goedgekeurd! Dit betekent dat niets ons in de weg staat om Kuala Lumpur te bereiken. Nou, vanuit een visum perspectief. We zijn blij dat we eindelijk verder kunnen, niet ten koste van Griekenland, daar hebben we erg van genoten. We kijken uit naar het vervolg van onze route richting Turkije!

Mooi verslag! We kijken weer uit naar het volgende deel

Yeah what HH said